Wat is het met vijftig worden?
Ik hoor wel eens van mensen die zo'n mijlpaal maar niets vinden, er een hekel aan hebben, en zo meer. Ik nam me voor er niets van aan te trekken.
Wel liep ik binnen korte tijd aan tegen een nare kant van ouder worden: dat mensen in je omgeving komen te overlijden.
Nou dacht ik altijd dat dat gaat spelen als je gepensioneerd bent. Ach wat kun je naïef zijn, wat kun je er naast zitten.
In korte tijd overleden twee kennissen/vrienden van mij. Eerst was het een vriendin die een hersentumor bleek te hebben. Zij werd zo snel ernstig ziek, en overleed zo snel, dat ik even van slag was. Ik schrok ervan: het leven kan maar zo voorbij zijn.
Ik bemerkte totaal tegenstrijdige reacties in mezelf. Bijvoorbeeld op de dag dat ik hoorde van haar overlijden, werd ook mijn schoonmoeder in het ziekenhuis opgenomen. Mijn vriend zat in de trein naar het buitenland; gelukkig kon mijn zwager er snel heen. Ik zegde wel een afspraak buiten de stad af. Wie weet moest ik naar het ziekenhuis toe.
En vervolgens ging ik zeer geconcentreerd aan het werk. Geen omwegen, geen getwitter, alleen dat doen wat ik op mijn lijstje had staan voor een klant. Tot het eind van de dag, toen zette ik een fijn stukje muziek op, en kwamen de tranen.
Aan tafel 's avonds spraken we over de vraag: wat nu als je wist dat je nog maar een maand te gaan had? Wat zou je dan doen? Natuurlijk denk je dan aan je geliefden, wat je daar nog mee wilt beleven. En hoeveel dat nog zal zijn?
Ik ben blij dat ik die vraag niet echt hoef te beantwoorden. Ik ben er nog. En ik kan hopelijk nog geruime tijd van die lieverds genieten. En ik sus mezelf weer in slaap.
Maar het zakt al snel weg. De dagelijkse dingen dringen zich aan je op. Er loopt een stroom mail binnen. De telefoon gaat. Je hebt plannen die om uitvoering vragen. Dus, hup aan de slag!
Tot het volgende sterfgeval zich aandiende, een vriend en klant die zomaar omgevallen is, zonder enige waarschuwing (aan de omgeving). En mij opnieuw eraan herinnerde dat ik toch maar regelmatig aandacht voor mijn geliefden moet hebben. Ik wist even niet meer wat te schrijven op mijn blog.
Deze ervaringen waren een reden om in maart de clip van Agnes Obel op mijn blog te zetten. Ik ontdekte de clip, doordat iemand twitterde : "Vandaag maar weer Agnes Obel in een loop aanzetten #rouw". Het woord rouw gecombineerd met de hashtag (#rouw) triggerde mij om te gaan luisteren. En inderdaad, het is passend weemoedige muziek.
LINK
In memoriam Kees Hoogendijk
PS Ook al is Kees overleden, 'zijn' Smartkids Foundation blijft zich inzetten voor kansarme (maar slimme) kinderen in Ghana - de foundation kan elke steun gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten