1000 stappen en meer - voor hoogbegaafdheid

Gisteren was ik bij een bijeenkomst van ondernemers binnen de vereniging Mensa Nederland. Mensa is een vereniging van mensen met een hoge algemene intelligentie (de bovenste 2%, zeg maar). Daarbij zitten behoorlijk wat mensen die graag als zelfstandig ondernemer werken. En een deel van hen doet mee aan een netwerk van ondernemers binnen Mensa (genaamd de Big Biz).

Lopen voor hoogbegaafdheid
We hadden bezoek: Willem Wind. Al 20 jaar een voorvechter voor mensen met HB. Voor passend onderwijs. Maar hij is daarbij, naar zijn zeggen, al tegen heel wat blokkades opgelopen, en tegen vooroordelen en misvattingen.

Hij is onlangs begonnen aan een wandeling voor hoogbegaafdheid. Hij is op 1 mei gestart op het drielandenpunt in Vaals, en wandelt sindsdien door Nederland om positieve aandacht te vragen voor hoogbegaafdheid. Opdat er meer kennis is over hoogbegaafdheid, meer respect, meer ondersteuning (waar nodig), passend onderwijs.

Je kunt daarover lezen op zijn website lopenvoorhoogbegaafdheid.nl. Ook kun je hem volgen op Twitter, zijn alias is @hoogbegaafde .

Te weinig kennis, te veel vooroordelen
Zijn verhaal is dat er te weinig kennis over hoogbegaafdheid in Nederland is, zeker bij scholen. Er zijn te veel vooroordelen. En om die reden krijgen hoogbegaafde kinderen vaak niet het juiste aanbod. Het passende aanbod is nodig om succes te kunnen hebben in het onderwijs. Succesvol zijn is namelijk niet voor iedere hoogbegaafde weggelegd. Dat is voor sommige mensen een eye-opener, maar het is echt waar. Een groot deel van de begaafde en hoogbegaafde kinderen redt zich prima in het bestaande onderwijs. Een ander deel niet, soms worden ze erg ongelukkig, of ze leven zich uit in negatief gedrag. Allebei ongewenst, allebei in het nadeel van het kind zelf, en bovenal: niet nodig.

Willem wandelt door Nederland. Hij doet in elke plaats zijn best aandacht te vragen, praat met burgemeesters, wandelt binnen bij 'de zorg', bij scholen, en wie maar iets van hem horen wil. Hij bezoekt scholen die hun best doen passend onderwijs aan te bieden, o.a. de zogenaamde "Leonardoscholen". Van al die gesprekken zet hij verslagen op zijn website. En wie mee wil wandelen, is welkom.

Te weinig voorbeelden...
Een van zijn ideeën: er zijn te weinig voorbeeld-hoogbegaafden. Ze moeten maar uit de kast komen. Dat is nog wat ongewoon. Lidmaatschap van Vereniging Mensa Nederland, dat zet ook vrijwel niemand op zijn of haar c.v. in dit landje van steek-je-kop-niet-boven-het-maaiveld-uit.

... dus samen op de foto, en uit de kast!
Ter plekke bedachten we dat we wel met Willem op de foto konden. "Laat maar zien, zet maar op je website, Willem." Gewoon een groepje Mensa leden, gewone mensen met een buitengewone intelligentie. En volgende week is de jaarlijkse gezellige en interessante ledenbijeenkomst (een 'annual gathering' in de internationale mensataal). Daar proberen we het gewoon weer. Willem op de foto met wie maar wil.

We zijn er. We zijn met velen (2% van 16 miljoen is ruim driehonderd duizend). We hebben dat ene element gemeen: hoge algemene intelligentie. En verder zijn we ook erg verschillend. De een is goed in muziek, de ander in schrijven, weer een ander in lesgeven over mindmaps, enzovoorts.

hoogbegaafd en toch ongelukkig?
Sommigen van ons denken zo snel dat ze zich snel vervelen. Op school leidt dat tot een naar gevoel (schiet eens op juf; wat is het hier saai!), en ook op het werk (na een tot anderhalf jaar weten we het wel met de standaardtaken, en wanneer komt die uitdagende opdracht nou?). Als je ze de kans geeft iets goeds te doen met dat snellere brein, worden ze gelukkiger én productiever.

Komt het door het beelddenken?
Velen denken meer in beelden, en kunnen daardoor hun ideeën niet makkelijk voor het voetlicht brengen (lastig als je collega's of medeleerlingen van een goed plan wilt doordringen). Lastig voor de aansluiting vooral. Jammer als een goed idee niet opgepikt wordt. Jammer als je het gevoel krijgt er niet bij te horen. Vervelend voor de toehoorder ook: "Waar heb je het in godsnaam over?". Het is goed als beide kanten hun best doen de ander beter te begrijpen.

Het is goed als leerkrachten iets meer ervan snappen. Het is goed als personeelsmanagers er meer van snappen. Ik ben benieuwd hoeveel Willem op dat gebied gaat bereiken. Bijzonder is het alvast wel.

Wandel ze, Willem!

PS. Er zijn nog wel een aantal kenmerken die vele HB-ers gemeen hebben, zie bijvoorbeeld het lijstje op de website van mensa: www.mensa.nl

BLOGPOSTS en LINKS
www.mensa.nl
lopenvoorhoogbegaafdheid.nl
Waarom intelligentie verborgen houden?

Werk voor het Universiteitsmuseum

Ik werk al enige tijd voor twee goede doelen - relatief onbekende goede doelen - die zich inzetten voor kinderen en onderwijs. De één werkt voor kinderen in Ghana. De ander werkt voor kinderen in Nederland.

Onlangs ben ik ook gestart aan een opdracht voor het Universiteitsmuseum. Ook hier is er een link met kinderen. Het museum ziet als belangrijkste doelgroep voor het museum: ouders met kinderen. In het museum wordt wetenschap zichtbaar gemaakt op een manier dat kinderen het kunnen snappen. Er zijn rondleidingen voor scholen. En er worden bovendien speciale lessen ontwikkeld die een school - voorafgaand aan het bezoek aan het museum - kan geven.

Ik ben heel blij met deze opdracht. Het gaat om het vinden van fondsen en sponsors voor een wisseltentoonstelling die van start moet gaan september 2012. Het onderwerp is interessant; de werktitel is 'spelregels voor vrede'. En wat het onder meer zo leuk maakt: er wordt gewerkt aan het plan van de tentoonstelling met verschillende wetenschappers, uit verschillende hoeken van de wetenschap. Juristen, sociaal-wetenschappers, geschiedenis en filosofie. Dat proces van samen denken welke onderwerpen er aan bod moeten komen, en hoe dat in beeld gaat komen, is zeer inspirerend.

De komende maand ben ik dus heel hard bezig aanvragen aan geschikte vermogensfondsen in elkaar te zetten. En mij weer een beetje aan het verdiepen in de wereld van de wetenschappen. Een beetje terug naar waar ik vandaan kom, de universiteit. En op een manier die bijzonder verrassend is. Het proces wordt namelijk geleid door mensen van een ontwerpbureau. Die interactie tussen ontwerp - wetenschappen - museum is erg leuk. Overigens, interdisciplinair werk in de wetenschap, wat hier tussen neus en lippen wordt gedaan, is over het algemeen moeilijk, het vergt behoorlijk wat investeren om elkaars wetenschapsterrein te leren kennen. En ook dat gebeurt hier. Onderling samenwerken tussen wetenschapsdisciplines is een uitdaging die je leuk moet vinden, om er de inzet voor op te kunnen brengen.

Hier is het ook nog eens samenwerken om een voor bezoekers begrijpelijke tentoonstelling te maken. Dat is een extra stap weg van het theoretische, of de nuances, waar je als wetenschapper graag aan werkt. En hier is het zoeken naar evenwicht tussen nuances enerzijds, en een overzichtelijk verhaal brengen. Het ziet er naar uit dat dat heel goed gaat lukken.

Het verhaal is nog niet af. Het is ook nog een beetje geheim. Het ligt klaar om verteld te worden als de tijd daar is. Een beetje zoals een verhaal dat met flessepost onderweg is. Dat kan even duren voor het aankomt. Maar uiteindelijk bereikt het de bestemming. En dan is het verhaal beschikbaar.

Het wordt wel even lekker doorwerken de komende weken. Ik ben er blij mee.

Bookcrossing uitdagingen

Een van mijn hobby's is bookcrossen. In het kort: alle boeken die je toch niet meer leest, geef je door aan anderen. Er is een online instrument om je boek te registreren, en daarmee heb je de mogelijkheid om terug te zien waar je boek blijft. Soms hoor je er nooit meer over, maar soms krijg je reactie op reactie.


Je laat de boeken los, 'loslaten' of 'releasen' in het taaltje van bookcrossers. Je kunt in het 'wild loslaten': dan leg je ze ergens op een openbare plek, zo dat een ander ze kan vinden. Je kunt ook gericht (of gestuurd) loslaten: iemand van wie je weet dat die het boek wil lezen, geef of stuur je het boek. En daarbij zijn er ook allerlei aanleidingen om te sturen, zoals bij de woordpuzzels die bookcrossers met elkaar spelen, online.

Afgelopen jaar deed ik mee aan de uitdaging om in 52 plaatsen een boek los te laten. Ik haalde de 52 voor geen meter. Zoals je kunt zien aan de laatste blogpost over die uitdaging op mijn bookcrossers blog kwam ik niet verder dan 29 verschillende plaatsen: http://crossercorinne.blogspot.com/2010/11/29-wild-release-amsterdam.html.

Ik had geen rekening gehouden met het feit dat het niet prettig boeken loslaten is in de wintermaanden. In ieder geval vind ik het geen maand om een boek op een openbare plek neer te leggen, terwijl het miezert, vroeg donkert en de kans dat er iemand langs komt en lang genoeg blijft staan om het boek mee te nemen. En dat vind ik dan voor de meeste boeken wel zonde. Ik weet nu de lente- en zomermaanden zijn de beste bookcrossing maanden. Daar moet je het van hebben.

Natuurlijk speelde ook mijn eigen drukte mee. Ik heb rond de zomer enkele maanden hard gewerkt om een project van de grond te krijgen samen met een vriendin, maar we konden het niet eens worden over de manier van samenwerken. We zaten gewoon niet zo op hetzelfde spoor. Als tegenwicht (tegen die periode waar niks uitkwam) ging ik in de maanden november en december even heeeeel hard werken. Na een tip van een kennis dat Wikimedia Nederland een fondsenwerver zocht, heb ik snel gereageerd. En na een goed gesprek, kwamen we overeen dat ik twee maanden aan de 'year end fundraiser ' ging meewerken. Dat werd op zichzelf een leuke ervaring - en een groot succes voor de internationale campagne (16 miljoen dollar opgehaald in ruim een maand!). Maar voor mij was het even intensief - ook vaak 's avonds wat werken. En daarmee ook weinig tijd voor het bookcrossing gebeuren.

Dit jaar ben ik ook hard aan het werk. Maar met de lente begint het rond het bookcrossen weer te kriebelen. Zo nu en dan is er een beetje tijd. Een van de ouwe getrouwen van het bookcrossen stelt vele dozen boeken beschikbaar. Ik krijg een doos kinderboeken. Wauw. Maar die moeten natuurlijk niet bij mij blijven staan.

En is er weer een uitdaging. Deze maand is er de voornamen uitdaging: laat zoveel mogelijk boeken los met een voornaam in de titel. Allemaal leuk om bookcrossing op de kaart te zetten. En meer boeken een nieuwe eigenaar te geven. Ik kan het niet laten, ik doe er ook een paar.

Zie hier:
#1 Tom, ofwel 'De hut van oom Tom': http://www.bookcrossing.com/journal/9895075
#2 Frans, ofwel 'De avonturen van Frans Rafeltje':
http://www.bookcrossing.com/journal/9895052/

beiden in Park Transwijk, op donderdag 2 juni (Hemelvaart), prachtig weer dus die worden wel gevonden.

#3 Julia, ofwel 'Julia. De roman van een actrice', losgelaten in theater Kikker: http://www.bookcrossing.com/journal/8287679/

Binnenkort Annie (over een musical), Nesrin, nog een Tom, Dik, Matthijs (Mooimuziek), Pietje, Petra en Katrijne. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Tenzij er natuurlijk te veel werk te doen is...