Mijn foto komt in de Waar in Utrecht kalender

Nee, niet een foto van mijn gezicht...

Ik heb een paar foto's ingezonden van plekken in Utrecht en een daarvan komt in de WaarinUtrechtkalender van 2012. En hoewel dat vorig jaar ook zo was, lijkt het nu wel spannender nog dan toen. Ik kijk enorm uit naar het verschijnen van de kalender. Hij ziet er vast weer een tikje mooier uit dan vorig jaar.

Mijn foto is een foto van een schildering op een muur. En mooi uitgesneden ook. Maar ik kan de foto hier nog niet plaatsen. En niet verklappen wat het is, of waar ik het gefotografeerd heb. Want dat is de grap van de WaarinUtrechtkalender. Elke week een andere foto van een plek in Utrecht. Herken de foto van de week - en stuur je antwoord in. Uit de goede antwoorden wordt geloot om een winnaar. En de winnaar krijgt een prijs. Het eerste jaar was de prijs geleverd door de fotograaf; sinds vorig jaar is er elke week een boek, beschikbaar gesteld door de Bruna.

Het is waarschijnlijk wachten tot in augustus 2012, en dan maar zien wie die schildering herkent.

De kalender wordt op een aantal plekken in Utrecht verkocht. De opbrengst gaat naar een goed doel.

Het is en blijft een superleuk project. Dat nu al voor de derde keer op rij lukt, zonder subsidie. Maar met inzet van allemaal particulieren en een paar sponsoren.

Waar in Utrecht is die foto genomen?

Dat is het hele idee van de WaarinUtrecht kalender. Herken de plek, en meld je antwoord via email of twitter. Het idee is ontstaan op twitter. Daarom word elke foto-inzender ook vermeld met twitteradres. En een kort verhaaltje over de foto. Een paar vrienden in 2010 elkaar foto's te tonen en uit tedagen om de plek te herkennen. Het werd al snel een door velen gevolgd en gespeeld spel.

Ook in 2012 is er weer een Waar in Utrecht kalender.

Tot 20 september kunnen er weer foto's ingediend worden door bewoners en bezoekers van Utrecht.

Ga naar de website van de Waar in Utrecht kalender, editie 2012.

BLOGPOSTS
Opbrengst WIU 2011
Waarom zou je de Waar in Utrecht kalender kopen?, bericht van 31 januari 2011

Toevalsontmoetingen

Onder bloggers wordt gediscussieerd over de vraag of social media afleiden van het bloggen. Met name twitter is te veel, te snel, te vluchtig. Het is lastig een helder verhaal te schrijven binnen de grenzen die het format aan het microbloggen oplegt. 140karakters niet meer. Je kunt dat zien als een ultieme schrijfoefening, zoals sommige schrijvers. Maar voor velen wordt het gewoon zin na zin doorschrijven en aan elkaar plakken. Een rustig opgebouwd verhaal of betoog tref je dan ook zelden aan op twitter. Veel snelle gedachten. En natuurlijk verwijzingen naar betogen. Maar leidt dat niet teveel af van het bloggen, en het gesprek dat daar kan gebeuren?
(Althans zo heb ik de vraag begrepen van de #blogpraat van afgelopen maandag. Ik zeg het eerlijk, ik zag alleen even snel in het voorbijgaan de aankondiging.)

Bij de koffieautomaat
Zelf vind ik twitter een leuk medium om even te kijken, even te zien of er leuke of interessante zaken worden gemeld. Even pauze tussen het werk door. daarom noem ik het wel eens mijn online koffiemachine. Als zelfstandige die thuiswerkt, heb je niet het sociale en toevallige moment van iemand treffen bij de koffiemachine. Wat je wel hebt, is rust en je eigen regelmaat. Heel prettig vind ik dat.

Toevalstreffen
Het toevallig iemand treffen is heel leuk op twitter. Je volgt een aantal mensen. Zij volgen weer andere. Soms wordt er een bericht doorgestuurd (geretweet). Als dat aardig klinkt, dan ga je die persoon volgen.

Zo tweette van de week twee mensen afzonderlijk van elkaar beelden van dans, de een omdat de muziek haar interesseerde. De ander vanuit een belangstelling voor die dans. En zo ontdekte ik twee mensen met wie ik interessegebieden deel. Erg leuk.

Gesprek
Zo ontstond een gesprek over #muziekvandedag (en over dans) met @Lousjekousje en @ardispark. Zij hebben vooral affiniteit met muziek. Ook zag ik toevallig een verwijzing naar een behoorlijk oud filmpje met de Hexentanz van Mary Wigman, een van de mensen die aan de oorsprong stond van de moderne dans, in ieder geval de Europese stroming. En zo ontstond een gesprek met @lodrorigdzin, een antropoloog met interesse voor social media (waarom volg ik hem ook weer?). Die kennelijk ook interesse heeft in moderne dans. Leuk.

Nog meer toeval
Dubbel grappig vind ik. Omdat de uitwisseling met @Lousjekoesje en @ardispark begon op dag 1, en een vervolg kreeg op dag 2. Ik vond op dag 1 al snel dat ik niet te ver mocht afdwalen van mijn bezigheden. Even, ok. Maar Youtube filmpjes hebben iets heel leuks... je ziet meteen nog zoveel meer mogelijke filmpjes. En na een videofilmpje over moderne dans, lagen vele mogelijkheden open. Na een paar scenes uit klassieke balletten, kon ik toch niet nalaten om te zoeken naar Martha Graham. En daar kwamen zoveel mogelijkheden te voorschijn. Waaronder Mary Wigman. Die heb ik expres laten liggen. Om er vandaag dan weer aan herinnerd te worden. Door @lodrorigdzin. Grappig.

Dwalen
Ik dwaalde even over internet. Gelukkig is het geen echte werkdag. Dwalen mag op een dag dat ik mij voor heb genomen om vrij te hebben. Begin met Pilates. Dan even mail (dat weer wel). En even dwalen.

Fondsenwerven in kleur

Waarom zou ik nou inspiratie zoeken, door te gaan schilderen? Of naar een kunstwerk te bekijken op een pijler van een groot viaduct, en materiaal te zoeken langs de kant van de Lek en naar staalkronkels te uren (zie bijgaande foto)? Zou dat nou werken, dat geschilder, en geknoei met zand en water? Dat vraag je je vast af na lezing van voorgaande blogpost. Natuurlijk, het levert inspiratie om te tekenen en te schilderen. Om te spelen met kleuren en materialen. Allemaal leuk. Maar wat heb ik daar aan als ik maandag weer aan het werk ga? Als fondsenwerver.

Inderdaad heeft al die kleur weinig met mijn dagelijks werk te maken. Ik kan geen tekening opsturen aan een klant (hoewel?). Ook stuur ik mijn tekeningen niet op aan vermogensfondsen. Mijn tekening helpt niet direct bij het opstellen van een financieringsaanvraag. Maar wel indirect.

Frisse wind
Wat het wel doet, in mijn beleving, is een frisse wind laten waaien door mijn hoofd. Ik ben even helemaal ergens anders. En dan vallen soms dingen waar je op aan het puzzelen bent, ineens op zijn plaats. Of als het lastige dingen zijn, valt het misschien niet helemaal goed op zijn plaats, maar komen nieuwe ideeën naar voren. En voel ik mij vrijer om nieuwe opties uit te proberen.

Objectief omschrijven
Kijk ik even terug naar details van de workshop zomerzwerf, dan vind ik wel een onderdeel dat nog directer van invloed is op mijn werk. Deel van mijn werk bestaat uit het schrijven van wervende teksten: om te beginnen wervende brieven. Brieven waarin het doel waarvoor geld gezocht wordt, goed omschreven moet worden. Tijdens de workshop hebben we geoefend met zo objectief mogelijk omschrijven van wat je ziet. Omschrijven in detail wat je ziet, hoort, ruikt. Dat maakt dat je speurt naar woorden die passen bij wat je ziet.

Onderhoudsbeurt
Ik zie het als een onderhoudsbeurtje voor het schrijfwerk dat ik doe. Op zeker moment heb je een aantal mooie frases bedacht en die werken. Ze zijn goed genoeg. Maar soms moet je weer op zoek naar alternatieven. Misschien dat de gemiddelde lezer het nog steeds een mooie brief zou vinden. En dat is het ook nog steeds. Dus bij gebrek aan tijd of inspiratie, gaan die bekende zinnen gewoon weer in zo'n brief.

Het goede doel omschrijven
Maar als ik denk aan de mensen die bedelbrieven lezen, dan willen die ook wel eens wat anders lezen. Liefst kort en bondig. En sprankelend. Waarom het draait bij het goede doel, moet in een paar zinnen duidelijk zijn. Dat op papier krijgen, vraagt natuurlijk dat je veel van je doel weet. Zodat je de kern op kan schrijven. Maar het is goed, om te zoeken naar iets wat aanspreekt.

Passie en verhalen
Wat aanspreekt is bij voorbeeld iemand passie. Als je er in slaagt om een initiatiefnemer, medewerker, bestuurslid te laten vertellen waarom hij of zij zich inspant voor dat goede doel. Of een verhaal dat laat zien dat de bijdrage aan het doel ook echt zoden aan de dijk zet. Het kan zijn dat iemand je vertelt hoe hij op reis in Afrika getroffen werd door de blik van één speciaal kind, dat hulp nodig had. En hoe datzelfde kind er nu beter aan toe is.

Citaten
In een gesprek over iemands passie stuit je soms op een mooie uitspraak. En die kun je gebruiken als citaat, waaruit blijkt dat de mensen die werken voor het goede doel ook echt er op uit zijn alles eraan te doen om ...

Goed plan, planning en haalbaarheid niet vergeten
Ik leg nu even de nadruk op de passie en de verhalen. Het is goed die mooi in beeld te brengen en goed te verwoorden. Maar met alleen passie kom je er natuurlijk niet in fondsenwerving. Er moet ook die kant van het object omschrijven zijn. En bij fondsenwerven bij grote fondsen, bij het vinden van een financier voor een onderneming, heeft dat zelfs een vrij vast format (respectievelijk projectplan en ondernemingsplan). Het is echter mijn overtuiging dat in dat soort goede projectomschrijvingen een stuk passie en ambitie mag doorklinken; terwijl daar zelden expliciet om gevraagd wordt. De beoordelaar van je plan heeft er echter wel degelijk iets aan. Vandaar dat ik het gesprek over de passie van de medewerker belangrijk vind.

Oren en ogen open
Voor dat soort gesprek heb je een open oor nodig voor wat mensen je vertellen, een oog voor wat er gaande is in een organisatie. Voor dat soort werk heb je een palet aan woorden nodig om die verhalen te vertellen. En dat palet geeft mij de mogelijkheid om een verhaal kleur -en geur- te geven, spannend te maken. Dat vermogen heb ik weer een beetje opgefrist. En ook natuurlijk door daar weer over te schrijven.

BLOGPOSTS
Vorige blogpost over de Zomerzwerf inspiratie
Over een goed plan

Zomerzwerf inspiratie

Inspiratie voor je werk vind je soms juist door heel iets anders te gaan doen dan waar je dagelijks mee bezig bent. Door afstand te nemen, rust te creëren, of juist door je brein op een heel andere manier te prikkelen.

Zomerzwerf
Vorig weekend heb ik een weekendworkshop zomerzwerfkunst gedaan bij Mieke Simons van Knockart in Vianen. Het was een heerlijk weekend, ook al was het zomerse ervan niet makkelijk te herkennen. In veel beschrijvingen van de zomerzwerfdagen die Mieke organiseerde afgelopen 3 jaar las je, en op foto's zag je, mensen in de zon, op blote voeten in het water staand, met zonnebrillen op (of is dat mijn fantasie...?). Hoe het ook zij, er was een klein beetje zon - en veel 'weer' (zoals sommige weermannen van de t.v. dat zo mooi kunnen zeggen). Weer waar je wat bij beleeft.

Wind
Onze zomerzwerf was avontuurlijk te noemen, het begon met koffie in de ochtendzon en een stevige bries. Gaandeweg werd het meer bewolkt en nat. Maar met ons vijven (zaterdag) en vieren (zondag) maakten we er van wat van. De wind bulderde in onze oren af en toe. Maar schilderen zouden we. En dat deden we. En de tweede dag zouden we materiaal gaan jutten langs de Lek. Gewapend met regenjas (tja) en boodschappentas (voor het materiaal), liepen we langs het water op zoek naar natuurlijke materialen, of rommel, wat maar interessant leek.

Materiekunst
Nou materiaal genoeg te vinden langs het water. Ik had helaas de eerste dag geen camera bij mij. Want die dag vonden we kleipakketten, in verschillende kleuren. En daarmee heb ik veel plezier gehad, en mooi werk gemaakt. Op dag twee was het natter en winderiger, maar toch regelmatig lekker zonnetje. En dan vind je wel wat.

Te zwaar?
De interessantste dingen lieten zich niet meenemen, maar wel fotograferen. Zoals deze kronkels van staal. En een zeer verweerde tros. Wat wel meekwam, bleek uiteindelijk toch moeilijk te verwerken in een kunstwerk.

Mijn inspiratie
En waarom was het nou zo inspirerend? Vanwege de mensen die niet voor wat regen en wind opzij gingen. En zich prettig gestoord uitleefden met zotte materialen, schilderden met klei, verf lieten uitlopen door hun werk in het water te leggen en meer van dat soort experimenten. Het experimenteren was lekker. Het gooien met zand en verf en water. Ik heb mij prima vermaakt; en ook nog wat geleerd.

Observeren
We deden bijvoorbeeld een oefening waarbij we een van de gevonden objecten moesten kiezen en er over vertellen alsof je op de radio was. En dan heel precies omschrijven wat je ziet. Zonder interpretatie. Gewoon wat je ziet. Welke vormen? En dan vertellen hoe het voelt, hoe het ruikt. Iedereen had een spannend object. Soms wisten we niet eens wat het was. Door zo precies te kijken, verandert je blik op de wereld. Je ziet meer details. Patronen trekken meer de aandacht. De fijne randjes van het gebladerte, van golven, van veertjes, blaadjes, en de details van een afgerukte vleugel... springen meer in het oog.

Kleur
En het grappig was, dat al die kleur toch iets met je doet. De eerste dag zelf trok het blauwzwart van de verf enorm aan mij. Vette klodders verf moesten op het papier. En die indrukken van de dag, onder andere van de verf, bleven een beetje in mijn hoofd plakken. Zo zeer dat ik een paar dagen later droomde van inkt die over een vlieger stroomde (zo beeldend droom ik zelden momenteel). Interessant effect.

En kleur was waar ik naar op zoek was, de reden waarom ik de workshop ging doen. Ik werd niet teleurgesteld. Integendeel. Het was heel inspirerend.

LINKS
Mijn mooiste schildering en Knockart
Knockart folder o.a. de zomerzwerf