From time to time one needs to take some time of from work, and do something completely different.
The other day I realised I was working too hard. So I will take some time soon, to start drawing again.
I am so looking forward to using my new pastels... Just before the summer I took a drawing class - from Carla Sonheim . It's purpose was : drawing 101 faces, and having a lot of fun. And so I did. The final ten drawings,we could use a material of our own choice.
After making about a hundred drawings within a week, in (colored) pencil, watercolor, charcoal, conté crayon, pens, i decided to use pastels.
As Carla was using Pan Pastels, rubbing color into a drawing, rather than using pastel sticks, I tried to do something like that.
And then suddenly this drawing came out. I am still amazed about the drawing, the face, the eyes.
I think it took the hundred to get to this one.
I need to start the next hundred. Don't you think?
The drawing is called Improv 3
* fondsenwerving * goede doelen * werven * schrijven * ondernemen * plezier * social media * online fundraising *
vrijdag 23 november 2012
zaterdag 27 oktober 2012
Ode aan Turing: zonnebloemen in het nieuws
Wie? Alan Turing
Wat? : de resultaten van de Grow Sunflower campagne
He?
Dit weekend worden de resultaten gepresenteerd van een interessant onderzoek, waarbij mensen over de hele wereld hebben meegewerkt aan een onderzoek naar de spiraalpatronen die te zien zijn in zonnebloemen. Die lijken te voldoen aan een patroon dat door wiskundigen wordt aangeduid als de 'Fibonaccireeks'.
Turing
Alan Turing ( 1912 - 1954) is een Engelsman van geboorte. Hij was was een kei in wiskunde, logica en de natuurwetenschappen. Hij studeerde in Cambridge en ging vervolgens naar Princeton in de USA. Hij wordt wel beschouwd als de uitvinder van de computer, zijn ideeën over de Turingmachine als het beginpunt van de informatica.
Het jaar 2012 is uitgeroepen tot Turingjaar (100 jaar na Turings geboorte). In dit jaar worden allerlei activiteiten georganiseerd om Turing te herdenken. Waarom? zal je zeggen. Nou, omdat het een bijzondere man was. Alan Turing, onder andere bekend als kraker van de zogenaamde Enigmacode tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij is bekend geworden door zijn werk als 'ontcijferaar' tijdens de Tweede Wereldoorlog. Om bij te dragen aan de 'war effort' ging hij terug naar Engeland. HIj werkte voor 'the Government Code and Cypher School', en kwam terecht bij een dienst die de berichten van de Duitse marine moest zien te ontcijferen. De code van die berichten stond bekend als "Enigma", en Turing wist de code te kraken. Daarmee waren de Engelsen in staat de gecodeerde berichten van de Duitsers te lezen, en konden ze de aanvalsplannen van de Duitsers .... Zijn ontdekking was dus een grote doorbraak in het evenwicht tussen de strijdende partijen.
Na de oorlog werkte hij nog als mathematicus aan de Universiteit van Manchester. Hij bouwde de Automatic Computing Engine (ACE). En publiceerde in 1950 in het tijdschrift MIND het beroemde artikel 'Computing Machinery and Intelligence'.
Waarom zonnebloemen?
Turing werkte aan een onderzoek naar de patronen in zonnebloemen, toen hij overleed. In dit Turingjaar wordt Turing geëerd door zijn onderzoek weer op te pakken en af te maken. Duizenden mensen over de hele wereld werken eraan mee.
Op de website van de campagne Turing's Sunflowers staat het zo uitgelegd:
"Why Turing's Sunflowers?
Sunflowers are not only beautiful. They are fascinating. The spirals of seeds in sunflower heads often follow a special pattern of numbers called the Fibonacci sequence. Mathematical patterns can be found in other plants and animals too – everything from pine cones to a tiger’s stripes can be linked to mathematics.
...
Alan Turing, perhaps best known for helping crack the Enigma Code during WW2, was fascinated by how maths works in nature. Turing noticed that the Fibonacci sequence often occurred in sunflower seed heads. He hoped that by studying the plant it might help us understand how plants grow, but died before he could finish his work. Our tribute to Turing is a mass experiment to grow 3,000 sunflowers.
If enough people grow, we can collect sufficient data to put Turing’s and other scientists’ theories to the test. What better way to mark the mathematician’s centenary than to complete his final research project?"
Er staat nog veel meer te lezen op de website van de Sunflower campagne.
Daar kun je ook zien hoe je volgend jaar mee kan doen.
Deze leuke actie mondt uit in een presentatie komend weekend in het Wetenschaps museum in Manchester.
Voor allen die belangstelling hebben in wetenschap, hieronder wat links.
LINKS
Filmpje waarin de presentatie wordt aangekondigd
Lesmateriaal over patronen in de natuur (in het Engels)
Over Turing op Wikipedia
De Sunflowercampagne
PS Waarom loop ik hier nou warm voor? Het is gewoon één van die leuke dingen die mogelijk zijn geworden door internet. Ook dat inspireert mij nou.
Eerdere blogposts over internet:
Diepgang in 140 karakters : over goede gesprekken via social media)
"Who is empowered by the WEB?" : de BBC documentaireserie 'Virtual Revolution', die ingaat op wat 20 jaar world wide web heeft opgeleverd.
Wat? : de resultaten van de Grow Sunflower campagne
He?
Dit weekend worden de resultaten gepresenteerd van een interessant onderzoek, waarbij mensen over de hele wereld hebben meegewerkt aan een onderzoek naar de spiraalpatronen die te zien zijn in zonnebloemen. Die lijken te voldoen aan een patroon dat door wiskundigen wordt aangeduid als de 'Fibonaccireeks'.
Turing
Alan Turing ( 1912 - 1954) is een Engelsman van geboorte. Hij was was een kei in wiskunde, logica en de natuurwetenschappen. Hij studeerde in Cambridge en ging vervolgens naar Princeton in de USA. Hij wordt wel beschouwd als de uitvinder van de computer, zijn ideeën over de Turingmachine als het beginpunt van de informatica.
Het jaar 2012 is uitgeroepen tot Turingjaar (100 jaar na Turings geboorte). In dit jaar worden allerlei activiteiten georganiseerd om Turing te herdenken. Waarom? zal je zeggen. Nou, omdat het een bijzondere man was. Alan Turing, onder andere bekend als kraker van de zogenaamde Enigmacode tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij is bekend geworden door zijn werk als 'ontcijferaar' tijdens de Tweede Wereldoorlog. Om bij te dragen aan de 'war effort' ging hij terug naar Engeland. HIj werkte voor 'the Government Code and Cypher School', en kwam terecht bij een dienst die de berichten van de Duitse marine moest zien te ontcijferen. De code van die berichten stond bekend als "Enigma", en Turing wist de code te kraken. Daarmee waren de Engelsen in staat de gecodeerde berichten van de Duitsers te lezen, en konden ze de aanvalsplannen van de Duitsers .... Zijn ontdekking was dus een grote doorbraak in het evenwicht tussen de strijdende partijen.
Na de oorlog werkte hij nog als mathematicus aan de Universiteit van Manchester. Hij bouwde de Automatic Computing Engine (ACE). En publiceerde in 1950 in het tijdschrift MIND het beroemde artikel 'Computing Machinery and Intelligence'.
Waarom zonnebloemen?
Turing werkte aan een onderzoek naar de patronen in zonnebloemen, toen hij overleed. In dit Turingjaar wordt Turing geëerd door zijn onderzoek weer op te pakken en af te maken. Duizenden mensen over de hele wereld werken eraan mee.
Op de website van de campagne Turing's Sunflowers staat het zo uitgelegd:
"Why Turing's Sunflowers?
Sunflowers are not only beautiful. They are fascinating. The spirals of seeds in sunflower heads often follow a special pattern of numbers called the Fibonacci sequence. Mathematical patterns can be found in other plants and animals too – everything from pine cones to a tiger’s stripes can be linked to mathematics.
...
Alan Turing, perhaps best known for helping crack the Enigma Code during WW2, was fascinated by how maths works in nature. Turing noticed that the Fibonacci sequence often occurred in sunflower seed heads. He hoped that by studying the plant it might help us understand how plants grow, but died before he could finish his work. Our tribute to Turing is a mass experiment to grow 3,000 sunflowers.
If enough people grow, we can collect sufficient data to put Turing’s and other scientists’ theories to the test. What better way to mark the mathematician’s centenary than to complete his final research project?"
Er staat nog veel meer te lezen op de website van de Sunflower campagne.
Daar kun je ook zien hoe je volgend jaar mee kan doen.
Deze leuke actie mondt uit in een presentatie komend weekend in het Wetenschaps museum in Manchester.
Voor allen die belangstelling hebben in wetenschap, hieronder wat links.
LINKS
Filmpje waarin de presentatie wordt aangekondigd
Lesmateriaal over patronen in de natuur (in het Engels)
Over Turing op Wikipedia
De Sunflowercampagne
PS Waarom loop ik hier nou warm voor? Het is gewoon één van die leuke dingen die mogelijk zijn geworden door internet. Ook dat inspireert mij nou.
Eerdere blogposts over internet:
Diepgang in 140 karakters : over goede gesprekken via social media)
"Who is empowered by the WEB?" : de BBC documentaireserie 'Virtual Revolution', die ingaat op wat 20 jaar world wide web heeft opgeleverd.
dinsdag 23 oktober 2012
Nieuwe weg 1: fondsenwerving workshop
Binnenkort heb ik een nieuwe dienst in de aanbieding: een workshop fondsenwerving voor kleine stichtingen en verenigingen. Bewonersorganisaties - al dan niet bij elkaar gebracht door bemiddeling van gemeente of welzijnsorganisatie, welzijnsorganisaties en dergelijke. We zien overal dat gemeentes krimpende budgetten hebben voor allerlei kleine projecten. Ideeën zijn er nog steeds wel om wijken mooier, schoner, opgeruimder te maken, of bewoners meer bij elkaar betrokken. Om maar wat voorbeelden te noemen.
Dat type project kan zich al jaren verheugen in de warme belangstelling van verschillende fondsen. Het gegeven dat gemeentes minder te besteden hebben, betekent echter ook dat de aantallen aanvragen bij fondsen toenemen, en al met al dat de spoeling dunner wordt. Hoe kom je dan toch aan financiering?
Net voor de zomer werkte ik mee aan de Maatschappelijke Beursvloer in Utrecht. De opzet van de Beursvloer is als volgt. Er zijn allerlei maatschappelijke organisaties die op zoek zijn naar bepaalde diensten, maar hebben daarvoor te weinig budget. Aanwezige bedrijven bieden diensten aan. Samen zoeken ze naar een tegenprestatie die voor het bedrijf ook interessant is. Het leek me aardig ook eens mee te doen, en zo in aanraking te komen met organisaties. Een kleine inspanning mijnerzijds (zonder betaling); en wie weet op welke manier er weer nieuwe contacten en of opdrachten uit voort komen.
Tijdens de Beursvloer ontmoette ik verschillende maatschappelijke organisaties die wat advies op gebied van fondsenwerving konden gebruiken. En één daarvan wilde graag een workshop over fondsenwerving. Nu wilde ik toch een workshop ontwikkelen voor klanten die mij niet willen inhuren voor de uitvoering, maar wel een inleiding kunnen gebruiken.
En het toeval wilde dat er vervolgens meteen een klant zich aandiende. Dus binnenkort sta ik mijn workshop te geven. Eerst aan de studenten van de Studentendesk van het Rode Kruis Utrecht. En vervolgens voor bewoners van de Amersfoortse wijk Liendert.
Voor de inspirerende voorbeelden hoefde ik alleen maar eens goed rond te kijken in mijn eigen stad, mijn eigen omgeving. Als je de krant goed leest, zie je om de haverklap voorbeelden hoe stichtingen en verenigingen erin slagen om activiteiten te organiseren, acties en campagnes te bedenken, waarmee geld te verdienen valt.
Spoedig te boeken!
Dat type project kan zich al jaren verheugen in de warme belangstelling van verschillende fondsen. Het gegeven dat gemeentes minder te besteden hebben, betekent echter ook dat de aantallen aanvragen bij fondsen toenemen, en al met al dat de spoeling dunner wordt. Hoe kom je dan toch aan financiering?
Net voor de zomer werkte ik mee aan de Maatschappelijke Beursvloer in Utrecht. De opzet van de Beursvloer is als volgt. Er zijn allerlei maatschappelijke organisaties die op zoek zijn naar bepaalde diensten, maar hebben daarvoor te weinig budget. Aanwezige bedrijven bieden diensten aan. Samen zoeken ze naar een tegenprestatie die voor het bedrijf ook interessant is. Het leek me aardig ook eens mee te doen, en zo in aanraking te komen met organisaties. Een kleine inspanning mijnerzijds (zonder betaling); en wie weet op welke manier er weer nieuwe contacten en of opdrachten uit voort komen.
Tijdens de Beursvloer ontmoette ik verschillende maatschappelijke organisaties die wat advies op gebied van fondsenwerving konden gebruiken. En één daarvan wilde graag een workshop over fondsenwerving. Nu wilde ik toch een workshop ontwikkelen voor klanten die mij niet willen inhuren voor de uitvoering, maar wel een inleiding kunnen gebruiken.
En het toeval wilde dat er vervolgens meteen een klant zich aandiende. Dus binnenkort sta ik mijn workshop te geven. Eerst aan de studenten van de Studentendesk van het Rode Kruis Utrecht. En vervolgens voor bewoners van de Amersfoortse wijk Liendert.
Voor de inspirerende voorbeelden hoefde ik alleen maar eens goed rond te kijken in mijn eigen stad, mijn eigen omgeving. Als je de krant goed leest, zie je om de haverklap voorbeelden hoe stichtingen en verenigingen erin slagen om activiteiten te organiseren, acties en campagnes te bedenken, waarmee geld te verdienen valt.
Spoedig te boeken!
vrijdag 21 september 2012
Kesz I salute you!
I read in my newspaper yesterday that you were going to receive the children's Peace price.
I was reading your story, and the projects you have started, and felt proud of you.
I hope you enjoyed coming to Europe - and meeting Desmond Tutu. I wish I was there when you received your price.
I felt humbled too. I have a 13 year old son. He is at school. We always have food on our table. He doesn't have to go to the rubbish dump site and look for materials to sell. He can go to school.
I hope you can learn too, from what you do. I think you have already learned a lot. I hope that many other children will learn from meeting you.
I wish you all the best. I hope you will be able to make the most of your projects - bring knowledge of hygiene to other children.
And that you may be happy. All the best to you!
Corinne
dinsdag 10 april 2012
Vijftig, of: wat is belangrijk in het leven in het licht van de dood?
Wat is het met vijftig worden?
Ik hoor wel eens van mensen die zo'n mijlpaal maar niets vinden, er een hekel aan hebben, en zo meer. Ik nam me voor er niets van aan te trekken.
Wel liep ik binnen korte tijd aan tegen een nare kant van ouder worden: dat mensen in je omgeving komen te overlijden.
Nou dacht ik altijd dat dat gaat spelen als je gepensioneerd bent. Ach wat kun je naïef zijn, wat kun je er naast zitten.
In korte tijd overleden twee kennissen/vrienden van mij. Eerst was het een vriendin die een hersentumor bleek te hebben. Zij werd zo snel ernstig ziek, en overleed zo snel, dat ik even van slag was. Ik schrok ervan: het leven kan maar zo voorbij zijn.
Ik bemerkte totaal tegenstrijdige reacties in mezelf. Bijvoorbeeld op de dag dat ik hoorde van haar overlijden, werd ook mijn schoonmoeder in het ziekenhuis opgenomen. Mijn vriend zat in de trein naar het buitenland; gelukkig kon mijn zwager er snel heen. Ik zegde wel een afspraak buiten de stad af. Wie weet moest ik naar het ziekenhuis toe.
En vervolgens ging ik zeer geconcentreerd aan het werk. Geen omwegen, geen getwitter, alleen dat doen wat ik op mijn lijstje had staan voor een klant. Tot het eind van de dag, toen zette ik een fijn stukje muziek op, en kwamen de tranen.
Aan tafel 's avonds spraken we over de vraag: wat nu als je wist dat je nog maar een maand te gaan had? Wat zou je dan doen? Natuurlijk denk je dan aan je geliefden, wat je daar nog mee wilt beleven. En hoeveel dat nog zal zijn?
Ik ben blij dat ik die vraag niet echt hoef te beantwoorden. Ik ben er nog. En ik kan hopelijk nog geruime tijd van die lieverds genieten. En ik sus mezelf weer in slaap.
Maar het zakt al snel weg. De dagelijkse dingen dringen zich aan je op. Er loopt een stroom mail binnen. De telefoon gaat. Je hebt plannen die om uitvoering vragen. Dus, hup aan de slag!
Tot het volgende sterfgeval zich aandiende, een vriend en klant die zomaar omgevallen is, zonder enige waarschuwing (aan de omgeving). En mij opnieuw eraan herinnerde dat ik toch maar regelmatig aandacht voor mijn geliefden moet hebben. Ik wist even niet meer wat te schrijven op mijn blog.
Deze ervaringen waren een reden om in maart de clip van Agnes Obel op mijn blog te zetten. Ik ontdekte de clip, doordat iemand twitterde : "Vandaag maar weer Agnes Obel in een loop aanzetten #rouw". Het woord rouw gecombineerd met de hashtag (#rouw) triggerde mij om te gaan luisteren. En inderdaad, het is passend weemoedige muziek.
LINK
In memoriam Kees Hoogendijk
PS Ook al is Kees overleden, 'zijn' Smartkids Foundation blijft zich inzetten voor kansarme (maar slimme) kinderen in Ghana - de foundation kan elke steun gebruiken.
Ik hoor wel eens van mensen die zo'n mijlpaal maar niets vinden, er een hekel aan hebben, en zo meer. Ik nam me voor er niets van aan te trekken.
Wel liep ik binnen korte tijd aan tegen een nare kant van ouder worden: dat mensen in je omgeving komen te overlijden.
Nou dacht ik altijd dat dat gaat spelen als je gepensioneerd bent. Ach wat kun je naïef zijn, wat kun je er naast zitten.
In korte tijd overleden twee kennissen/vrienden van mij. Eerst was het een vriendin die een hersentumor bleek te hebben. Zij werd zo snel ernstig ziek, en overleed zo snel, dat ik even van slag was. Ik schrok ervan: het leven kan maar zo voorbij zijn.
Ik bemerkte totaal tegenstrijdige reacties in mezelf. Bijvoorbeeld op de dag dat ik hoorde van haar overlijden, werd ook mijn schoonmoeder in het ziekenhuis opgenomen. Mijn vriend zat in de trein naar het buitenland; gelukkig kon mijn zwager er snel heen. Ik zegde wel een afspraak buiten de stad af. Wie weet moest ik naar het ziekenhuis toe.
En vervolgens ging ik zeer geconcentreerd aan het werk. Geen omwegen, geen getwitter, alleen dat doen wat ik op mijn lijstje had staan voor een klant. Tot het eind van de dag, toen zette ik een fijn stukje muziek op, en kwamen de tranen.
Aan tafel 's avonds spraken we over de vraag: wat nu als je wist dat je nog maar een maand te gaan had? Wat zou je dan doen? Natuurlijk denk je dan aan je geliefden, wat je daar nog mee wilt beleven. En hoeveel dat nog zal zijn?
Ik ben blij dat ik die vraag niet echt hoef te beantwoorden. Ik ben er nog. En ik kan hopelijk nog geruime tijd van die lieverds genieten. En ik sus mezelf weer in slaap.
Maar het zakt al snel weg. De dagelijkse dingen dringen zich aan je op. Er loopt een stroom mail binnen. De telefoon gaat. Je hebt plannen die om uitvoering vragen. Dus, hup aan de slag!
Tot het volgende sterfgeval zich aandiende, een vriend en klant die zomaar omgevallen is, zonder enige waarschuwing (aan de omgeving). En mij opnieuw eraan herinnerde dat ik toch maar regelmatig aandacht voor mijn geliefden moet hebben. Ik wist even niet meer wat te schrijven op mijn blog.
Deze ervaringen waren een reden om in maart de clip van Agnes Obel op mijn blog te zetten. Ik ontdekte de clip, doordat iemand twitterde : "Vandaag maar weer Agnes Obel in een loop aanzetten #rouw". Het woord rouw gecombineerd met de hashtag (#rouw) triggerde mij om te gaan luisteren. En inderdaad, het is passend weemoedige muziek.
LINK
In memoriam Kees Hoogendijk
PS Ook al is Kees overleden, 'zijn' Smartkids Foundation blijft zich inzetten voor kansarme (maar slimme) kinderen in Ghana - de foundation kan elke steun gebruiken.
vrijdag 16 maart 2012
vrijdag 9 maart 2012
Wie ben ik? Of: over identiteit.
Als filosoof / filosofie student las ik veel artikelen die een titel hadden als bovenstaande. Twee varianten in een titel: "...., of: ...". En veel filosofische tractaten en essays hebben de vorm: "Over ...het onderwerp". Zo heet een beroemd boek van de 19e-eeuwse politicus en filosoof John stuart Mill "On liberty", in het Nederlands "Over vrijheid". Het wordt nog veel gelezen, trouwens.
Maar dat terzijde. Ik begin opnieuw.
"Wie ben ik?", is de vraag die ik even op tafel leg. Ik werd de afgelopen periode behoorlijk door elkaar geschud emotioneel door gebeurtenissen om me heen, in mijn familie en kennisenkring. Maar eigenlijk ook omdat ik serieus begonnen was met nadenken over de richting van mijn bedrijf. Gaat het de goede kant op. Gaat het nog over mij? Ben ik er nog happy mee?
Ik had me aangemeld voor de online suggesties over succes van Stan Lenssen, de 'succsplanner'. Een serie van vijf mails met daarin tips en suggesties hoe je naar succes in je werk kunt toewerken. De eerste vraag: "Waar brandt jouw heilig vuurtje voor?" En daar begon het gedonder. Ik dacht, eitje. Ik heb al eerder een loopbaantraining gedaan, dat soort vragen beantwoord ik met gemak. Ha, de hoogmoed.
Direct begon het te wringen van binnen.
Ook sprak ik met een collega ondernemer-fondsenwerver, en ook zij vroeg zich af: waar loop ik nou warm voor? Is dat dat voor anderen werken, of liever voor jezelf? En hoe noem je je product? Waar wil ik de komende jaren mee bezig zijn?
Dat soort vragen stel je jezelf niet voortdurend, en ook al zet je de deur open, dan stel je je die vraag niet elke dag. Maar dat gebroei was inmiddels wel begonnen. Ja, ik wil graag werken voor goede doelen. Maar ik begon toch te twijfelen, moet ik alleen maar voor anderen aan de slag? En wil ik de relatie met goede doelen zo indirect? Ik bedoel: ik herken me wel in de projecten van mijn opdrachtgevers, over het algemeen. Maar het is behoorlijk indirect. Zij bedenken een plan, en ik ga een beetje verplaatsen in hen, wat ze goed kunnen, stop er veel tijd in om het goed te presenteren. Zet mijn talenten daarvoor in. En dan gaan er aanvragen uit, of ik probeer er andere support voor te vinden. En als dat werk gedaan is, ga ik weer verder. Niet helemaal bevredigend.
Goed, hoor ik je zeggen. Ik doe ook wel dingen die mij niet helemaal liggen. Gelijk heb je. Ik gooi ook niet alles meteen overboord. Maar neem af en toe een half uurtje om er op te broeden. Ik maak eens een mindmap over lopende projecten en denk na over waar ik het meest warm voor loop. Opdat er een samenhangende lijn blijft bestaan in wat ik doe.
Ik kan ook kijken vanuit wat ik al gedaan heb? Zit daar een lijn in. Wat sprak me aan? Jarenlang hield ik mij bezig met filosofie en ethiek, met lesgeven en begeleiden. Dat vond ik enorm leuk, begeleiden van (afstuderende) studenten. Persoonlijke begeleiden van studenten bij hun eindscriptie in de ethiek of filosofie houdt vaak in dat je ook kijkt naar wat hen bezighoudt, wat hen drijft, hoe dat past bij de onderwerpkeuze voor hun scriptie. Het is persoonlijk, het is aandacht. Dat past bij mij. En dat soort contact heb ik lang niet altijd in opdrachten.
Terwijl ik bezig was met een opdracht, kwam ook een verzoek tot me om weer eens wat te doen voor een vereniging waar ik lid van ben: Vereniging Mensa Nederland. De voorzitter vroeg me een pr-klus op te pakken. En tussen neus en lippen door attendeerde ze mij erop dat er een bestuursfunctie vacant was gekomen (of twee eigenlijk). 'Ik zeg niets', zei ze erbij. (haha).
Om een lang verhaal kort te maken. Ik zei ja tegen de kleine klus. Werd overvallen door persoonlijke omstandigheden. En drie dagen voor de deadline van aanmelden voor die functie, dacht ik: nu moet ik beslissen. Ik belde iemand om advies. Ik bedacht wat ik te bieden had; dacht na of het mij wat leek. En ik wist het: ik wil al langer weer iets doen. Nou is dit meer dan 'iets', er staan spannende tijden voor de deur, volgend jaar bestaat de vereniging 50 jaar. De vereniging groeit, wil verder groeien. Leuke kansen om iets te betekenen. Dus ging ik even in de versnelling, schreef een oproep om steunbetuigingen (voorwaarde), en kreeg er zoveel dat ik erdoor overvallen werd.
Het resultaat is: vanaf 1 maart ben ik bestuurslid pr en communicatie van vereniging Mensa Nederland, een vereniging voor mensen met een hoge algemene intelligentie. Het wordt leuk, het wordt hectisch (soms). Ik heb er zin in.
En is dit nu wat ik ben? Nee en ja, het is een deel van mij. En omdat dit toch een behoorlijke wending in mijn keuzes is, ga ik de komende tijd toch ook die andere aspecten van mezelf nog maar eens af. Hoe breng ik die in in wat ik doe? Waar haal ik mijn lol uit? Waar kan ik bijdragen? Wat is mijn meerwaarde voor klanten? En dan kom ik vanzelf langs al die lagen in mijn identiteit: vrouw, ondernemer, filosoof, docent, schrijver, fondsenwerver, intelligente snelle denker, schilder/tekenaar (nieuwe liefde), dansliefhebber, taalgek, vriendin en moeder.
Het zijn heel wat lagen, heel wat ballen om in de lucht te houden ook.
Links
De website van de Mensavereniging (Nederland)
donderdag 16 februari 2012
ach 2
18 januari overleed een vriendin van mij. Ik werkte in die tijd aan dit schilderij.
En aan opdrachten. Dus al met al een droevige en hectische tijd.
Sindsdien niet kunnen schrijven.
Dag Ingrid!
Via Flickr:
IMG_4489
En aan opdrachten. Dus al met al een droevige en hectische tijd.
Sindsdien niet kunnen schrijven.
Dag Ingrid!
Via Flickr:
IMG_4489
woensdag 18 januari 2012
Deze dan!
Vandaag moet iemand anders maar het woord voeren. Heel mooie cover van het lied van Gotya, Somebody that I used to know.
De versie van de band *Walk off the earth* heeft mijn hart gestolen. Onderkoelde humor. Enthousiasme. Plezier.
De versie van de band *Walk off the earth* heeft mijn hart gestolen. Onderkoelde humor. Enthousiasme. Plezier.
zaterdag 14 januari 2012
Zien is interpreteren
Vandaag een beetje filosofie. Ik heb niet voor niets filosofie gestudeerd. Ik werk niet meer in het onderzoeksveld, maar bij tijd en wijle komt het naar boven.
Plezier
Gisteren begon ik een blogpost over een schildering. In de eerste plaats wilde ik iets kwijt over het plezier van schilderen. En het plezier dat bij mij ontstaat door samen met mijn zoon naar een schildering te kijken.
Kijken, zien, interpreteren
Ik stelde de vraag aan hem: wat zie jij? Hij zag de kop van een dier op het schilderij, van een zeeleeuw. Dat was iets anders dan wat ik zag. Ik zag een vogel uit de lucht vallen.
Zijn blik beïnvloedde mijn blik. Vanaf dat moment zag ik beide dieren, en zag ik een vogel die op de neus van een zeeleeuw viel. Nadat hij vertelde wat hij zag, zag ik de schildering anders dan daarvoor. Ik kon niet meer zien, wat ik daarvoor gezien had.
Niets bijzonders, zeg je misschien. Nee niets bijzonders. En toch ook weer wel.
Observatie is geladen
Het deed mij denken aan mijn filosofietijd. Bij ken- en wetenschapsleer en geschiedenis leerde ik over observatie, dat observatie eigenlijk nooit losstaat van wat je al weet, of denkt te weten. Niet losstaat van je ervaringen en je interpretatie van die ervaringen.
In de moeilijke taal van de filosofie heette dat de 'theoriegeladenheid van de observatie', als ik mij goed herinner. Het ging dan over observatie in de wetenschap. Maar het gegeven dat je oudere ervaringen je beleving van nieuwe ervaringen kleurt, dat is interessant.
Wat jij ziet (hoort), is niet wat ik zie (hoor)
En soms is het ook belangrijk om je te realiseren dat dat zo werkt. Dat communicatie tussen mensen daardoor soms goed loopt en soms mis. Als ik een verhaal vertel, en jij luistert, dan is jouw beleving van dat verhaal anders dan de mijne. Een open deur, misschien.
Interpretatie tussen maker en kijker
Bij het schilderen is mij dit opnieuw opgevallen. Na de eerste keer dat ik schilderde, en veel plezier had beleefd aan het maken van een schildering, kwam ik dit fenomeen onmiddellijk tegen. Ik had drie schilderingen gemaakt, waarvan er één een bijzonder donker schilderij was; veel zwart doorsneden met heldergeel. Voor mij was het een schildering van vuurwerk. We lieten als groep ons werk zien aan de anderen.
Eén van de mensen die het donkere werk bekeek, zei: "Ik word er verdrietig van."
Die reactie klopte helemaal niet met mijn eigen ervaring. Ik was blij, had lekker geschilderd, en mijn blijdschap zat hem misschien wel in de beleving van het lekker bezig geweest zijn.
Verdriet zag ik er niet in. Ook na die opmerking zag ik het niet zo. (Ik kon deze interpretatie wel rationeel begrijpen; verdriet en depressie wordt vaker verbeeld met donkere beelden, zoals tranen soms verbeeld worden met regendruppels.)
Het maakte mij meteen duidelijk dat je als maker misschien vanuit één emotie iets maakt. Dat je werk soms een reactie opwekt bij de ander, en dat dat soms passend is bij wat je bedoelde toen je het maakte, maar soms ook niet.
Meer algemeen gesteld: dat er altijd een gat zit tussen wat de maker bedoelt en wat de kijker eruit haalt. Een gat, of een kloof.
De kloof bestaat ook in mijzelf
Er is soms zelfs een kloof tussen wat er in je omgaat als je iets maakt, en wat het later in je opwekt. Bij het plaatje boven gaat dat op. Toen ik het maakte, was ik bezig met abstractie, de loop van de lijnen, met compositie, de verhouding tussen de kleuren en of het in evenwicht zou zijn. Dat de streken in de verf één kant op moesten lopen, om het niet te druk te maken. Daar was ik mee bezig. Niet met een figuratief beeld. Zodra ik klaar was met maken, afstand nam en ging kijken als kijker, kwam de vogel te voorschijn. Plop!
Filosofie van de kunst
Dat idee van dat gat heb ik niet zelf bedacht. Het komt van een filosoof (wiens naam mij even niet te binnenschiet, maar dat komt later wel). Vlak voor de workshop over schilderen, was ik een essay tegengekomen over kunst en interpretatie. Het idee van de kloof tussen maker en kijker kwam in dat essay voor. En paste nu precies bij wat ik meemaakte.
Het past
En nu ik dit zo schrijf, realiseer ik mij nog iets. Dat idee past ook precies bij die ervaring zelf. Had ik dat essay niet gelezen, was het fenomeen mij waarschijnlijk niet zo sterk opgevallen. Kortom, ook dit was een voorbeeld van de theoriegeladenheid van de observatie en beleving.
Had ik het niet gelezen, en mij mijn filosofietijd niet herinnerd, dan had ik misschien gedacht dat die ander het niet snapte. Maar filosoof als ik ben... dacht ik dat niet. Nee, ik was meteen getroffen door het fenomeen van de kloof. Toen ik er alleen nog maar over las, vond ik het lichtelijk overdreven (dat woord 'kloof' met name). Maar zodra ik dit had meegemaakt, bleek de theorie toch goed te passen.
PS Vandaar dat ik gisteren vroeg: wat zie jij?
En zie je het niet, die vogel en de zeeleeuw. Misschien komt het omdat het plaatje hierboven 90 graden is gedraaid. Kijk maar bij de blogpost van gisteren.
LINK
Wat zie jij?
vrijdag 13 januari 2012
Wat zie jij ?
Dit zat in mijn hoofd... en nu zit het op papier.
De meeste dagen werk ik als fondsenwerver. Ik doe onderzoek, ik analyseer en ik schrijf argumentatieve en wervende teksten.
Dat schrijven en analyseren, daarbij gebruik ik mijn ene hersenhelft. De andere hersenhelft, daar schijnt het beeldende en intuitieve te zitten. Het associatieve denken, vermoedelijk ook.
Om de andere te gebruiken, is heel prettig. Ik doe zo nu en dan een poging daar lekker mee aan de slag te zijn.
Ik heb gemerkt dat vrij schilderen heel lekker gaat. Nu kreeg ik een geweldig kado. Een boek met oefeningen over abstract schilderen.
Abstract schilderen gebruikt verschillende beeldelementen volgens de schrijfster en kunstenares.
Een belangrijk beeldelement is: lijn. Compositie is er ook een.
Het boek staat vol met suggesties om te spelen met die elementen.
Zo kun je werken met lijnen. Je kunt ze actief neerzetten; of juist werken met uitsparingen.
In dit geval heb ik maskeervloeistof gebruikt om een aantal abstracte lijnen te plaatsen. Toen het halfdroog was heb ik met drie kleuren de vlakken ingekleurd.
Ik wilde geen figuratieve schildering maken. Alleen spelen met lijnen en kleur.
Nu het er op 'staat', zie ik er wel iets in. Mijn eerste associatie staat bovenin beeld. Ik verklap het nog even niet.
Ik sprak er met mijn zoon over. Hij zag onderin beeld iets, wat ik eerder niet zag. Nu kan ik niet anders meer dan de beide beelden erin zien.
Leuk. Ik maak iets abstracts. Maar ga ik kijken dan begin ik te interpreteren. Dat doet een beroep op beelden die al in mijn hoofd zitten. Wat ik zie, komt niet uit de lucht vallen.
Waar ik nu benieuwd naar ben... wat ziet een ander.
Wat zie jij?
LINKS / blogposts over schrijven en schilderen:
Zomerzwerfinspiratie
Fondsenwerven in kleur
Theezakje
Via Flickr:
4465
De meeste dagen werk ik als fondsenwerver. Ik doe onderzoek, ik analyseer en ik schrijf argumentatieve en wervende teksten.
Dat schrijven en analyseren, daarbij gebruik ik mijn ene hersenhelft. De andere hersenhelft, daar schijnt het beeldende en intuitieve te zitten. Het associatieve denken, vermoedelijk ook.
Om de andere te gebruiken, is heel prettig. Ik doe zo nu en dan een poging daar lekker mee aan de slag te zijn.
Ik heb gemerkt dat vrij schilderen heel lekker gaat. Nu kreeg ik een geweldig kado. Een boek met oefeningen over abstract schilderen.
Abstract schilderen gebruikt verschillende beeldelementen volgens de schrijfster en kunstenares.
Een belangrijk beeldelement is: lijn. Compositie is er ook een.
Het boek staat vol met suggesties om te spelen met die elementen.
Zo kun je werken met lijnen. Je kunt ze actief neerzetten; of juist werken met uitsparingen.
In dit geval heb ik maskeervloeistof gebruikt om een aantal abstracte lijnen te plaatsen. Toen het halfdroog was heb ik met drie kleuren de vlakken ingekleurd.
Ik wilde geen figuratieve schildering maken. Alleen spelen met lijnen en kleur.
Nu het er op 'staat', zie ik er wel iets in. Mijn eerste associatie staat bovenin beeld. Ik verklap het nog even niet.
Ik sprak er met mijn zoon over. Hij zag onderin beeld iets, wat ik eerder niet zag. Nu kan ik niet anders meer dan de beide beelden erin zien.
Leuk. Ik maak iets abstracts. Maar ga ik kijken dan begin ik te interpreteren. Dat doet een beroep op beelden die al in mijn hoofd zitten. Wat ik zie, komt niet uit de lucht vallen.
Waar ik nu benieuwd naar ben... wat ziet een ander.
Wat zie jij?
LINKS / blogposts over schrijven en schilderen:
Zomerzwerfinspiratie
Fondsenwerven in kleur
Theezakje
Via Flickr:
4465
dinsdag 10 januari 2012
Koffiedrinken - een beetje voor jezelf en een beetje voor een ander
'“Caffè sospeso” is een oude Napolitaanse traditie; als het je voor de wind gaat en je voelt je vrijgevig, betaal je bij je favoriete espressobar 2 espresso’s. Één drink je er zelf op, en de andere wordt op een lijst gezet. Deze koffie staat “in de wacht” (tegoed, “in suspence”) tot er iemand langs komt die het wat minder breed heeft. Die informeert of er nog “suspeso’s” op de lijst staan en kan zo toch genieten van een lekkere espresso.
Heden ten dage is er van deze traditie niet veel meer over. Jammer, want het is een mooi verhaal! CoffeeCompany besloot daarom in 2009 i.s.m. Regenboog Groep het idee nieuw leven in te blazen, wel in een aangepaste vorm.. Dit jaar is het de derde keer dat we de actie doen, en in 2010 haalde de Coffeee Compaby meer dan 22000 kopjes koffie op: bijna voldoende om de 10 inloophuizen van de Regenboog Groep voor een jaar van koffie te voorzien!
U kunt voor 50 cent een “Caffè sospeso” kopen, hier doet de CC 50 cent bij, en van het totale bedrag wat we samen ophalen geeft de Coffee Company heerlijke Braziliaanse koffiebonen voor in de 10 inloophuizen van de Regenboog Groep. Volg deze actie op twitter, @coffeecompany, en blijf op de hoogte van het aantal heerlijke kopjes koffie die al zijn ingezameld.'
Sospeso! Een oude Napolitaanse traditie. En tegelijk een interessante vorm van fondsenwerving. Het aangaan van een partnerschap met een bedrijf. Dit is iets anders dan sponsoring. Bij sponsoring kan er soms eenvoudigweg sprake zijn van een de overdracht van een geldbedrag. Maar veel bedrijven zijn geínteresseerd in 'een ietsje meer'. Ze willen niet alleen maar gewoon iets goed doen, maar tegelijkertijd graag in beeld komen bij hun klanten als een bedrijf met een hart.
Coffee company heeft zo'n manier van geven gevonden en een goed doel dat daar graag aan meewerkt: regenboog groep, een organisatie die zich inzet voor daklozen. De regenboog groep bheert verschillende inloophuizen in Amsterdam en organiseert allerhande acties om geld en goederen in te zamelen.
Met de "caffè sospeso" bouwen Coffee company en de Regenboog groep weliswaar voort op een oude traditie, maar doen ze ook mee aan iets wat bezig is een nieuwe traditie te worden: partnerschappen tussen het goede doel en een bedrijven. Beide worden er beter van.
LINK
De Regenbooggroep
Heden ten dage is er van deze traditie niet veel meer over. Jammer, want het is een mooi verhaal! CoffeeCompany besloot daarom in 2009 i.s.m. Regenboog Groep het idee nieuw leven in te blazen, wel in een aangepaste vorm.. Dit jaar is het de derde keer dat we de actie doen, en in 2010 haalde de Coffeee Compaby meer dan 22000 kopjes koffie op: bijna voldoende om de 10 inloophuizen van de Regenboog Groep voor een jaar van koffie te voorzien!
U kunt voor 50 cent een “Caffè sospeso” kopen, hier doet de CC 50 cent bij, en van het totale bedrag wat we samen ophalen geeft de Coffee Company heerlijke Braziliaanse koffiebonen voor in de 10 inloophuizen van de Regenboog Groep. Volg deze actie op twitter, @coffeecompany, en blijf op de hoogte van het aantal heerlijke kopjes koffie die al zijn ingezameld.'
Sospeso! Een oude Napolitaanse traditie. En tegelijk een interessante vorm van fondsenwerving. Het aangaan van een partnerschap met een bedrijf. Dit is iets anders dan sponsoring. Bij sponsoring kan er soms eenvoudigweg sprake zijn van een de overdracht van een geldbedrag. Maar veel bedrijven zijn geínteresseerd in 'een ietsje meer'. Ze willen niet alleen maar gewoon iets goed doen, maar tegelijkertijd graag in beeld komen bij hun klanten als een bedrijf met een hart.
Coffee company heeft zo'n manier van geven gevonden en een goed doel dat daar graag aan meewerkt: regenboog groep, een organisatie die zich inzet voor daklozen. De regenboog groep bheert verschillende inloophuizen in Amsterdam en organiseert allerhande acties om geld en goederen in te zamelen.
Met de "caffè sospeso" bouwen Coffee company en de Regenboog groep weliswaar voort op een oude traditie, maar doen ze ook mee aan iets wat bezig is een nieuwe traditie te worden: partnerschappen tussen het goede doel en een bedrijven. Beide worden er beter van.
LINK
De Regenbooggroep
Abonneren op:
Posts (Atom)