Onlangs schreef ik hoe ik met fondsenwerven begon, over de eerste stappen om geld te werven. Over de eerste gesprekken met de gemeente. Hoe we gewoon zelf de handen uit de mouwen gingen steken.... Gewoon zelf beginnen is altijd belangrijk. Het voelt beter, je zet wat in beweging. Je gaat niet bij de pakken neerzitten. De speeltuin kon niet alleen toestellen of herindeling gebruiken. Gewoon eens met zijn allen een grote schoonmaak houden was ook al prettig. Het helpt je vast een stap vooruit. En dat is prettig ook, want bij lobbyen en fondsenwerven is het vaak zo dat het even duurt voor het iets oplevert. Fondsenwerven kan maanden duren, soms wel jaren. Zeker als je veel geld nodig hebt.
Wijkwethouder Hans Spekman die ons al vroeg steunde, hier tijdens het openingsfeest van de speeltuin (mei 2008; foto door David de Jager)Eerst bepalen hoeveel geld er nodig is
Het verhaal stopte toen we 40.000 euro aan toezeggingen van de gemeente hadden gekregen. Dat was lang niet genoeg. Hoeveel geld zouden we eigenlijk nodig hebben? Ons contact bij de welzijnsorganisatie maakte dat wel snel duidelijk: speeltoestellen zijn om te beginnen al behoorlijk duur. Ze moeten aan veiligheidseisen voldoen. Ze moeten door specialisten worden geplaatst. Dat is al kostbaar. En dan heb je alleen toestellen.
Met alleen nieuwe toestellen waren we er niet, want als je goed keer, zat de speeltuin ook een beetje raar in elkaar. De indeling die ooit klopte was in de loop der tijd veranderd om allerlei redenen. Nu klopte het niet meer.
Herindeling van de tuin kost ook geld
Een voorbeeld kan dat duidelijk maken. We hadden een stenen pad dat helemaal naar achteren liep, waar telkens hapjes uit waren gehaald. En in die hapjes lag strooisel. Ik had mij er wel eens aan geërgerd, maar pas toen we met de renovatie bezig waren daagde het mij waarom dat zo was. Er stond een hoog speeltoestel langs het pad, een klimkasteel. De veiligheidseisen waren in de loop der tijd veranderd. Nu mocht het pad niet meer zo dicht op het toestel liggen;er moest valgrond tot anderhalve meter afstand om het toestel heen. Er was een noodoplossing gekozen. Waarom, dat vertelt het verhaal niet. Ik vermoed dat het pad verleggen (door de helft van de tuin) veel werk zou kosten. Veiligheid voor alles. Dus je lost dat punt op. Dat je vervolgens een raar paadje overhoudt... ach daar had kennelijk niemand echt mee gezeten. Of uit armoede maar zo gelaten.
Er was nog een onderdeel te verplaatsen: de dierenweide. Deze lag te dicht bij het hek. De praktijk leert dat soms dieren doodleuk over het hek worden gezet (alsof men denkt: zorgen jullie er maar verder voor!). Dan zit je ineens met extra konijnen, bijvoorbeeld. Of ze krijgen over het hek voer, dat helemaal niet goed voor de dieren is. En heel soms worden dieren zo buiten openingstijden mishandeld... helaas! Dat risico wilden we niet lopen.
Een derde reden om de indeling aan te passen, was dat het goed is verschillende leeftijdsgroepen kinderen uit elkaar te houden. Grote kinderen konden heel hard rennen, waar kleine kinderen rustig willen spelen, bijvoorbeeld. Daar moest iets aan gedaan. Ook nieuwe beplanting plaatsen, bomen kappen en snoeien was nodig.
Ambitieus plan
Alles bij elkaar een pittige klus. Hoe weet je nou wat dat moet kosten? Zelfs de speeltuin leidinggevende had zo'n plan nog niet eerder uit laten voeren. We hadden gelukkig een ouder voorstel liggen, dat ons een idee gaf hoe duur het wel kon worden. Zo kwamen we tot de schatting dat we voor een renovatie zeker 200.000 nodig zouden hebben. Of meer. Mmmmm.
Hoe krijgen we dat bij elkaar?
ANDERE BLOGPOSTS
Hoe ik met fondsenwerven begon (2)
Hoe ik begon met fondsenwerven
Meer zelfwerkzaamheid
Soms wil je gewoon iets leuks doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten