Hoe ik met fondsenwerven begon

Foto: centrale pleintje bouwspeeltuin Fort Luna, net na aanleg. Foto door: Corinne Bekker

Het wordt toch eens tijd, dat ik mijn verhaal ga vertellen over het fondsenwerven. Had je mij tien jaar geleden gevraagd of ik dat als een interessante activiteit zag, had ik je vermoedelijk verbaasd aangekeken. Het was op dat moment echt niet in mij opgekomen. Rond 2000 was ik net anderhalf jaar moeder van een zoon. En bezig met mijn promotie-onderzoek af te ronden. Lastige periode. Het onderzoek was ingewikkeld. Net een kind. Onderzoek vergt lange dagen van geconcentreerd werken. Soms korte nachten. Contractperiode al voorbij. Wel of niet ernaast werk zoeken? In eerste instantie maar niet. Kind en onderzoek was genoeg samen.

Ervaring met onderzoek en lesgeven, filosofie en schrijven
Een paar jaar later in 2004 was die dissertatie klaar. En begon ik te zoeken naar nieuw werk. Eerst rondom het onderzoek en onderwijs. Interesses: filosofie, ethiek, vrouwenstudies; arbeidsparticipatie, migratie, multiculturele samenleving; sociale in- en uitsluiting, vooroordelen. Ervaring met onderwijs aan de universiteit, veel gewerkt aan schrijf- en argumentatie vaardigheden. In die tijd zocht ik wel naar mogelijkheden om mijn vaardigheden kwijt te kunnen nog tijdens het solliciteren, ook al zou het eventueel niet betaald zijn. Alleen maar solliciteren is ook maar eenzaam. Dus zocht ik iets waar ik mijn tanden in kon zetten. Figuurlijk dan.

Speeltuin in gevaar
Toen diende zich een kans aan. Mijn zoon was inmiddels vijf. We kwamen nogal eens op de bouwspeeltuin in mijn woonwijk. Er waren problemen. De gemeente wilde de openingstijden drastisch bekorten. En het onderhoud daar was het niet best mee gesteld. In mijn wijk was ook een bewonersoverleg - en vandaaruit werd een werkgroep actief om de speeltuin te gaan helpen. Daar wilde ik wel aan meedoen. Ik zag inmiddels wel dat zo'n speeltuin met al dat groen een ideale plek was om te spelen. Verder was er in de wijk hier en daar een los speeltoestel, maar daar was na vijf minuten echt niets meer aan.

Actie, gesprekken met politici, fondsenwerven
Had ik toen geweten hoeveel tijd ik daar in zou steken, had ik het misschien niet gedaan. Van het een kwam het ander. We hielden een handtekeningenactie, haalden drieduizend handtekeningen op. En stuurden het op aan de gemeenteraad en de welzijnsorganisatie die de speeltuin beheerde. Het bleef even stil. Dan maar de gemeenteraad toespreken misschien? Wie heeft er tijd en durft het? Ja, goed, dat wilde ik wel doen. Eigenwijs over de werkwijze tijdens bijeenkomsten van de werkgroep, nou dan moet jij maar de voorzitter worden. Praten met de wijkwethouder, weer in beeld. Want anders kwamen de bekende gezichten weer daar praten; nieuwe gezichten dat was beter. Nou geen punt hoor.

Aanvraag bij Leefbaarheidsbudget Utrecht
Het mooie was, dat het wel effect had. Uiteindelijk kwamen we in gesprek met de welzijnsorganisatie. We wilden graag samenwerken om de speeltuin te verbeteren. Al was het maar in stappen. Er was een gemeente budget (leefbaarheidsbudget) en daar konden we misschien aanspraak op maken als bewonersgroep. We kregen medewerking om daar samen met een leidinggevende een plan voor te maken.

Wat is nou een goede speeltuin?
Het moest natuurlijk wel kloppen. Wat zou het kosten om de speeltuin te renoveren? Aan welke eisen moet een speeltuin voldoen? Er moet voor elke leeftijdscategorie iets te doen zijn. De allerkleinsten moeten niet door de groten onder de voet gelopen worden. Er moet plek zijn voor zand en water spel. Er moet gerend kunnen worden. En er moeten rustige plekken zijn voor fantasiespel. Eigenlijk was er al veel. Het lag alleen zo raar door elkaar. Dus de plattegrond van de hele speeltuin moest erbij komen. Wat moest waarheen? En welk stuk zouden we als eerste aanpakken?
Zo kwamen we langzaamaan op het idee dat er een centraal plein moest komen, waar met water gespeeld kon worden. De speeltuin had wel een badje, maar dat word alleen aangezet bij temperaturen boven 25 graden Celsius. In Nederland.... je begrijpt het al: dat staat niet zo vaak aan. Een pomp met waterschalen, waar het water weg kan stromen, dat werkt ook al bij zo'n 15 graden goed. Daar heb je veel vaker iets aan. We werden het eens. Dat pleintje zou de basis worden. Sowieso mooi als blikvanger in de speeltuin. Zelfs als we verder geen geld zouden vinden, dan zou dit al een verbetering zijn.

Draagvlak in de wijk
Om geld te kunnen krijgen, hadden we wel handtekeningen nodig van bewoners en gebruikers van de speeltuin. Die vonden we makkelijk. De aanvraag kon naar het wijkbureau gestuurd worden. En ja in november 2005 hadden we een toezegging van 30.000 euro. Veel geld, denk je misschien. Maar het was niet genoeg om de speeltuin helemaal te verbeteren. Verre van.

Nog wat lobbywerk
Dus maar weer op naar het spreekuur van de wijkwethouder. Goed voorbereid, we hadden ons verdiept in de mogelijkheden om geld te vinden bij vermogensfondsen. Het grootste fonds gaf soms wel 40.000 euro, maar alleen als de gemeente even veel bijdroeg. Cofinanciering heet dat. We wilden graag proberen het geld van de gemeente te verdubbelen. En dan was een hoger bedrag van de gemeente een kans om meer geld binnen te slepen. De wijkwethouder had weinig tijd nodig om hierover te beslissen. Binnen tien minuten stonden we buiten met de toezegging dat er een manier gevonden zou worden om er 10.000 euro bij te doen. Kijk, nou hadden we wat. Een goede basis om verder te werven.

Zo begon het.

Het is een lang verhaal, volgende keer meer.

Andere blogposts, o.a. over lobbyen en netwerken voor goede doelen:
Soms wil je gewoon iets leuks doen!
Over de twitterveiling opbrengst
Sociaal ondernemer begint te bloggen
en mooie plaatjes:
Tea in Red