Zondag 28 februari was ik op bezoek bij Couscousenzo, het bedrijf van Rahma Amrani. Samen met nog vijf vrouwen leerden we Marokkaanse gerechten maken. Voordat we begonnen vertelde Rahma ons over kruiden en specerijen. Nou ben ik een enorme fan van kruiderij. Dus ik smulde van de geuren die we konden ervaren. Ik dacht al van alles te weten, en Rahma vertelde toch veel nieuws. Dat de kaneel die wij in Nederland als kaneel kopen eigenlijk niet de echte kaneel is, bijvoorbeeld.
Wat niet nieuw was voor mij was de reden dat saffraan zo duur is. Saffraan wordt gemaakt van de stuifmeeldraden van crocussen. En om een gram saffraan te maken zijn verschrikkelijk veel draden nodig. Het aantal ben ik vergeten. Dat doet er ook niet zo toe.
Na de uitleg over kruiden gingen we met zijn allen aan de slag. Broodjes en couscous maken. Brooddeeg kneden was een uitgelezen taak voor de fysiotherapeute in ons gezelschap (Marlies). Groentegerechten voor mij (Corinne). Een daarvan maakten we klaar in de tajine. Courgettes met ui en tomaat, saffraan peper en zout. Simpel maar doeltreffend. Kip gemarineerd in een soort marokkaanse pesto van kruiden en knoflook (gemaakt door Marlies). Lamsgehakt rolletjes. Teveel om allemaal bij te houden. En teveel eigenlijk om met zijn allen op te eten.
Rahma maakte dat we ons zeer welkom voelden. Ze had meer tijd voor ons - en alle gerechten - dan oorspronkelijk gepland. En zo eindigden we zeker een uur later dan bedoeld. Allemaal zeer prettig gevoed weer naar huis.
Dank Rahma en alle andere deelnemers. Ik hoop dat de recepten nog naar ons toekomen - zodat ik het nog eens aan anderen voor kan zetten. Smikkelen hoor, de Marokkaanse keuken. Dat wist ik wel. Maar dankzij Rahma lijkt het allemaal nog makkelijker en lekkerder.
Dit als gevolg van de twitterveiling. We boden met zijn allen op die workshop. Rahma is hier de vrijgevige die ons de hele workshop aanbood.
Twitteraccount van Rahma, @rahmaamrani
Website Couscousenzo
Ook leuk om te lezen: de blog van Pauline over de workshop
Gerelateerde blogposts:
* Over hoe leuk twittercontacten zijn:
"Soms wil je gewoon iets leuks doen!"
"Doe mee aan de twitveiling"
* over het netwerk Entrefemmes: Sociaal-ondernemen : Zzp-er begint te bloggen (oktober 2009)
Posts tonen met het label twitterveiling. Alle posts tonen
Posts tonen met het label twitterveiling. Alle posts tonen
zaterdag 6 maart 2010
zaterdag 6 februari 2010
Twitterveiling voor Haïti (3) - Reserves - pro en contra
De twitterveiling werd een buzz. Gaat meedoen aan zo'n veiling - als bedrijf of persoon of BN-er eigenlijk ten koste van je goede naam, van andere doelen?
Is het wel kosher om mee te doen?
De veiling leidde ertoe dat veel kleine ondernemers hun product op de veiling zetten - en erover tweetten. Het is immers een aardige manier om je eigen product onder de aandacht te brengen. Of een nieuw aanbod uit te proberen. De verleiding is dan groot om vooral je eigen product te promoten - daarvan zie je immers of het bieden goed vordert.
Dan was er de uitzondering op de regel: @kaatmossel twitterde aan de lopende band over het hele aanbod - en op het laatst over de producten waar nog niet op geboden was, of te weinig. Maar ja de veiling is haar vinding, haar product zou je misschien kunnen zeggen. Volgens mij doe je haar dan toch tekort... Maar goed, misschien is ze wel een bijzonder goede zakenvrouw. En wat dan nog...? Of moeten we er anders tegen aan kijken? Als fondsenwerver vind ik dit een interessante vraag.
Veel enthousiasme en toch...
Kortom voor veel mensen was het wellicht 'eigen product eerst'. Een enkele keer het product van een kennis. En dan misschien ook nog het goede doel dat er uiteindelijk mee gemoeid is: Haiti. Velen vonden het een uitstekend idee. Men riep elkaar op mee te doen. En met doorsturen/retweeten werd het een people-to-people fundraising activiteit. Dat de tv (omroep MAX) meedeed hielp natuurlijk. Maar de twitterbuzz was vermoedelijk even belangrijk.
Ondanks alle enthousiasme - en lof voor de initiatiefnemers - kwam ik ook her en der wat kritiek tegen. Eén van de critici reageerde op mijn voorstel haar onlangs verschenen boek op de veiling aan te bieden. Ik vind haar boek erg mooi.
'Over de ruggen van de slachtoffers?'
Haar reactie: nee, niet over de ruggen van de mensen in Haïti.
Haar reactie op Twitter na wat langer nadenken:"Ik ga mensen ontvrienden die alleen nog maar hun eigen product op de veiling promoten." (Uitzonderingen daargelaten).
Veel mensen gebruiken het voor wat publiciteit/marketing van hun product. Tegelijkertijd wordt er geld gegenereerd voor het goede doel. Goh dacht ik... hoe erg is het nou? Is dat niet wat goede doelen dagelijks doen?
Haar reserves. Zij vond het niet kies om haar werk te promoten via de twitterveiling. 'Over de rug van de mensen in Haïti geld verdienen'. Goed dat respecteer ik. Iedereen moet dat zelf uitmaken, of hij of zij mee wil doen. Maar de vraag bleef in mijn kop zeuren. Goed om er als de ergste buzz voorbij is, eens beter naar te kijken.
Het type argument: Een goed doel promoten voor je eigen belang. Mag dat?
Het bovengenoemde argument is er een dat valt binnen een bredere range aan argumenten, die inhouden dat het goede doel helpen eigenlijk alleen werken aan je eigen belang is. De tegenhanger van dat argument lijkt te zijn: een goeddoel steunen mag je doen, maar alleen in stilte. Je houdt het voor jezelf. Zo zijn er vele gulle gevers die zo denken. Maar is het de enige juiste opstelling?
Immers, een goed doel steunen is al snel in je eigen belang. Veel gulle gevers doen het om zich beter te voelen over zichzelf ( of beter dan een ander?). Uit schuldgevoel over hoeveel ze eigenlijk hebben (meer dan anderen) - en dan iets goeds doen, daarmee help je jezelf. Dit is een van de psychologische en sociologische verklaringen van de gewoonte om te geven.
Is dit hetzelfde als geven in de openbaarheid - en daarmee je eigen imago een boost geven? Nee, dat is iets anders. Dit is een element dat veel voorkomt in de verklaringen voor sponsoring. Een sponsor geeft niet belangeloos - hij sponsort en verwacht een tegenprestatie. Die situatie ligt dichtbij de redenen voor veel mensen die meedoen aan de twitterveiling door iets aan te bieden, vermoed ik.
Even terug naar de reserves van H. Maar moet je dan zeggen dat je dat doet
over de ruggen van .... . over de ruggen van de slachtoffers aan je eigen bekendheid werken, over de ruggen van ... een goede naam kweken en relaties ontwikkelen voor jezelf. We komen dichtbij de vraag die speelt voor vele goede doelen en de ambassadeurs die zijn aantrekken om naamsbekendheid te geven aan hun goede doel en aan de projecten waarvoor zij geld werven. Laten we op dat spoor ook eens doordenken.
Zijn wij aanbieders ethisch onder de maat?
Hoezeer moeten wij aanbieders ons dit aantrekken. Er zit een kern van waarheid in.
Vergelijk de medewerking van de BN-er
Voor de bekende Nederlander die ambassadeur wordt geld natuurlijk een vergliejkbaar argument. Zij lenen zich soms om mee te doen bij een goed doel - met hun bekendheid genereren ze 'nieuwswaarde' voor de uitingen/activiteiten van een non profit. Daarmee maakt het goede doel meer kans op het verkrijgen van media-aandaacht en daarmee van donateurs. sponsors. relaties/connecties. Dingen voor elkaar krijgen. En dat alles voor het goede doel.
Intussen krijgt de BN-er aandacht vanwege zijn of haar goede werken. Goed voor het imago. En daarom zou het minder goed zijn. Niet waardevol? Dit vind ik persoonlijk een lastige kwestie. Soms krijg ik zelf ook een ongemakkelijk gevoel bij de manier waarop over een goed doel wordt gesproken door een BN-er...
Het is lastig oordelen over de motieven van een BN-er om zoiets te doen. Het is immers altijd lastig om iemands motieven na te gaan. Die blijven grotendeels 'intern' aan de persoon. In gedachten, niet naar buiten herkenbaar.
Voordelen voor het gekozen goede doel
Intussen vaart het goede doel in kwestie er wel bij - als alles goed gaat. De BN-effecten leveren meer aandacht, meer geld op. Alles bij elkaar heeft iedereen gewonnen. Wat kan daar mis mee zijn?
Op zich denk ik dat er niks mis is met het lenen van je naam aan een goed doel. Wel heb ik andere vragen voor de BN-er. Naar mijn mening moet elke BN-er zich afvragen met welk doel hij of zij zich verbindt? Is dat werkelijk belangrijk genoeg om zijn of haar naam aan te verbinden? Als zij zich verbindt aan dat doel, en fungeert als voorbeeld om na te volgen. Dan kun je maar beter van verzekeren dat het wel snor zit bij dat goede doel. Niet alleen vanwege de eigen goede naam.
Er is nog een tegenhanger. Uiteindelijk is het van belang je af te vragen: wat als ik hier mijn naam aan verbindt, hoeveel aandacht wordt weggeleid van andere doelen die het even goed verdienen om gesteund te worden. Die hetnet zo hard nodig hebben?
Mijn reserves
Welk type doel leent zich goed voor het inzetten van Bn-ers? Vermoedelijk de doelen die het toch al vrij goed doen. Daar zit hem misschien de crux van de ethische vraag. Als de Bn-er zich verbindt aan het doel dat de aandacht toch al krijgt... zijn er anderen die die aandacht niet krijgen.
Terug naar de twitterveiling... de veiling mikt op Haïti. Het is zonder meer duidelijk dat dit het type ramp is waar veel mensen zich in kunnen vinden dat er geld heen moet. Een land dat het al moeilijk heeft na verschillende eerdere rampen. De ernst van deze ramp: veel doden en gewonden, vernietigde infrastructuur, kinderen die zonder ouders achterblijven.
Er zijn nog wel andere tegenargumenten denkbaar hoor. Soms hebben mensen enige reserves die ingegeven worden door de vragen als: Wat blijft er aan de strijkstok hangen? Komt het geld er wel? wordt het wel goed besteed? Kan men wel met de juiste mensen in contact komen? Maakt men niet juist de mensen ter plekke afhankelijk? (vergelijk een argument tegen Serious request - kritiek dat de levering van malarianetten- de malarianet producenten in de regio de dupe zijn...) Dit zijn vragen waar ik in dit bestek geen antwoord op geef...
Terug naar de vraag: Wat zegt meedoen aan de veiling over ons 'aanbieders'?
Zijn we een stelletje hypocriete zelfverheerlijkers? Doen we ons best in de picutre te komen met ons product. En dat ten koste van? Ten dele is het waar. Het is gewoon zo. We zijn allemaal zo blij met ons zelf dat we Haiti gaan helpen. We zijn allemaal vrijgevig. Met iets wat we makkelijk kunnen geven. Uiteindelijk hebben we er zelf lekker veel baat bij. Erg? Niet erg? Ik snap de 'misgivings' van mijn schrijvende kennis wel. Het voelt niet helemaal goed.
Maar toch: iedereen geeft een deel van zijn eigen producten weg. We delen ervaring en informatie met elkaar. En de geldgevers krijgen iets aardigs. Soms betalen ze daar flink voor. Flink meer dan de prijs die er gangbaar voor is. Dus ze krijgen wel, maar laten ook echt een meerwaarde naar het goede doel gaan. Zo geven we allemaal wat. De aanbieders geven ook echt - ze geven in tijd en energie - soms geven ze dingen weg. De enige manier waarp zij er iets aan hebben is het beetje publiciteit eromheen. Die is toch meestal op het niveau van de veiling als geheel.
en laten we eerlijk wezen.
Wie geeft er uiteindelijk helemaal belangeloos? Eerlijk is eerlijk. Zijn de meesten van ons niet gevers omdat zij er uiteindelijk voor zichzelf beter door voelen?
Vraagstelling: wie missen we? welk doel slaan we over?
Wel Haïti. Maar wat vergeten we dan? Is dat niet een belangrijker vraag - die geldt voor de veiling, maar meer nog voor giro 555. Ik ben benieuwd naar jullie gedachten. Welk soort goed doel moet het zonder aandacht doen? De kleinere rampen, de landen die minder in beeld zijn? Of de kleine goede doelen in eigen land. Geef me jullie mening.
En ook over de kwestie van óver de ruggen van werken aan je naamsbekendheid. Wat vind je ervan? En misschien zal ik er binnenkort een poll aan wijden. Aan beide zaken.
Is het wel kosher om mee te doen?
De veiling leidde ertoe dat veel kleine ondernemers hun product op de veiling zetten - en erover tweetten. Het is immers een aardige manier om je eigen product onder de aandacht te brengen. Of een nieuw aanbod uit te proberen. De verleiding is dan groot om vooral je eigen product te promoten - daarvan zie je immers of het bieden goed vordert.
Dan was er de uitzondering op de regel: @kaatmossel twitterde aan de lopende band over het hele aanbod - en op het laatst over de producten waar nog niet op geboden was, of te weinig. Maar ja de veiling is haar vinding, haar product zou je misschien kunnen zeggen. Volgens mij doe je haar dan toch tekort... Maar goed, misschien is ze wel een bijzonder goede zakenvrouw. En wat dan nog...? Of moeten we er anders tegen aan kijken? Als fondsenwerver vind ik dit een interessante vraag.
Veel enthousiasme en toch...
Kortom voor veel mensen was het wellicht 'eigen product eerst'. Een enkele keer het product van een kennis. En dan misschien ook nog het goede doel dat er uiteindelijk mee gemoeid is: Haiti. Velen vonden het een uitstekend idee. Men riep elkaar op mee te doen. En met doorsturen/retweeten werd het een people-to-people fundraising activiteit. Dat de tv (omroep MAX) meedeed hielp natuurlijk. Maar de twitterbuzz was vermoedelijk even belangrijk.
Ondanks alle enthousiasme - en lof voor de initiatiefnemers - kwam ik ook her en der wat kritiek tegen. Eén van de critici reageerde op mijn voorstel haar onlangs verschenen boek op de veiling aan te bieden. Ik vind haar boek erg mooi.
'Over de ruggen van de slachtoffers?'
Haar reactie: nee, niet over de ruggen van de mensen in Haïti.
Haar reactie op Twitter na wat langer nadenken:"Ik ga mensen ontvrienden die alleen nog maar hun eigen product op de veiling promoten." (Uitzonderingen daargelaten).
Veel mensen gebruiken het voor wat publiciteit/marketing van hun product. Tegelijkertijd wordt er geld gegenereerd voor het goede doel. Goh dacht ik... hoe erg is het nou? Is dat niet wat goede doelen dagelijks doen?
Haar reserves. Zij vond het niet kies om haar werk te promoten via de twitterveiling. 'Over de rug van de mensen in Haïti geld verdienen'. Goed dat respecteer ik. Iedereen moet dat zelf uitmaken, of hij of zij mee wil doen. Maar de vraag bleef in mijn kop zeuren. Goed om er als de ergste buzz voorbij is, eens beter naar te kijken.
Het type argument: Een goed doel promoten voor je eigen belang. Mag dat?
Het bovengenoemde argument is er een dat valt binnen een bredere range aan argumenten, die inhouden dat het goede doel helpen eigenlijk alleen werken aan je eigen belang is. De tegenhanger van dat argument lijkt te zijn: een goeddoel steunen mag je doen, maar alleen in stilte. Je houdt het voor jezelf. Zo zijn er vele gulle gevers die zo denken. Maar is het de enige juiste opstelling?
Immers, een goed doel steunen is al snel in je eigen belang. Veel gulle gevers doen het om zich beter te voelen over zichzelf ( of beter dan een ander?). Uit schuldgevoel over hoeveel ze eigenlijk hebben (meer dan anderen) - en dan iets goeds doen, daarmee help je jezelf. Dit is een van de psychologische en sociologische verklaringen van de gewoonte om te geven.
Is dit hetzelfde als geven in de openbaarheid - en daarmee je eigen imago een boost geven? Nee, dat is iets anders. Dit is een element dat veel voorkomt in de verklaringen voor sponsoring. Een sponsor geeft niet belangeloos - hij sponsort en verwacht een tegenprestatie. Die situatie ligt dichtbij de redenen voor veel mensen die meedoen aan de twitterveiling door iets aan te bieden, vermoed ik.
Even terug naar de reserves van H. Maar moet je dan zeggen dat je dat doet
over de ruggen van .... . over de ruggen van de slachtoffers aan je eigen bekendheid werken, over de ruggen van ... een goede naam kweken en relaties ontwikkelen voor jezelf. We komen dichtbij de vraag die speelt voor vele goede doelen en de ambassadeurs die zijn aantrekken om naamsbekendheid te geven aan hun goede doel en aan de projecten waarvoor zij geld werven. Laten we op dat spoor ook eens doordenken.
Zijn wij aanbieders ethisch onder de maat?
Hoezeer moeten wij aanbieders ons dit aantrekken. Er zit een kern van waarheid in.
Vergelijk de medewerking van de BN-er
Voor de bekende Nederlander die ambassadeur wordt geld natuurlijk een vergliejkbaar argument. Zij lenen zich soms om mee te doen bij een goed doel - met hun bekendheid genereren ze 'nieuwswaarde' voor de uitingen/activiteiten van een non profit. Daarmee maakt het goede doel meer kans op het verkrijgen van media-aandaacht en daarmee van donateurs. sponsors. relaties/connecties. Dingen voor elkaar krijgen. En dat alles voor het goede doel.
Intussen krijgt de BN-er aandacht vanwege zijn of haar goede werken. Goed voor het imago. En daarom zou het minder goed zijn. Niet waardevol? Dit vind ik persoonlijk een lastige kwestie. Soms krijg ik zelf ook een ongemakkelijk gevoel bij de manier waarop over een goed doel wordt gesproken door een BN-er...
Het is lastig oordelen over de motieven van een BN-er om zoiets te doen. Het is immers altijd lastig om iemands motieven na te gaan. Die blijven grotendeels 'intern' aan de persoon. In gedachten, niet naar buiten herkenbaar.
Voordelen voor het gekozen goede doel
Intussen vaart het goede doel in kwestie er wel bij - als alles goed gaat. De BN-effecten leveren meer aandacht, meer geld op. Alles bij elkaar heeft iedereen gewonnen. Wat kan daar mis mee zijn?
Op zich denk ik dat er niks mis is met het lenen van je naam aan een goed doel. Wel heb ik andere vragen voor de BN-er. Naar mijn mening moet elke BN-er zich afvragen met welk doel hij of zij zich verbindt? Is dat werkelijk belangrijk genoeg om zijn of haar naam aan te verbinden? Als zij zich verbindt aan dat doel, en fungeert als voorbeeld om na te volgen. Dan kun je maar beter van verzekeren dat het wel snor zit bij dat goede doel. Niet alleen vanwege de eigen goede naam.
Er is nog een tegenhanger. Uiteindelijk is het van belang je af te vragen: wat als ik hier mijn naam aan verbindt, hoeveel aandacht wordt weggeleid van andere doelen die het even goed verdienen om gesteund te worden. Die hetnet zo hard nodig hebben?
Mijn reserves
Welk type doel leent zich goed voor het inzetten van Bn-ers? Vermoedelijk de doelen die het toch al vrij goed doen. Daar zit hem misschien de crux van de ethische vraag. Als de Bn-er zich verbindt aan het doel dat de aandacht toch al krijgt... zijn er anderen die die aandacht niet krijgen.
Terug naar de twitterveiling... de veiling mikt op Haïti. Het is zonder meer duidelijk dat dit het type ramp is waar veel mensen zich in kunnen vinden dat er geld heen moet. Een land dat het al moeilijk heeft na verschillende eerdere rampen. De ernst van deze ramp: veel doden en gewonden, vernietigde infrastructuur, kinderen die zonder ouders achterblijven.
Er zijn nog wel andere tegenargumenten denkbaar hoor. Soms hebben mensen enige reserves die ingegeven worden door de vragen als: Wat blijft er aan de strijkstok hangen? Komt het geld er wel? wordt het wel goed besteed? Kan men wel met de juiste mensen in contact komen? Maakt men niet juist de mensen ter plekke afhankelijk? (vergelijk een argument tegen Serious request - kritiek dat de levering van malarianetten- de malarianet producenten in de regio de dupe zijn...) Dit zijn vragen waar ik in dit bestek geen antwoord op geef...
Terug naar de vraag: Wat zegt meedoen aan de veiling over ons 'aanbieders'?
Zijn we een stelletje hypocriete zelfverheerlijkers? Doen we ons best in de picutre te komen met ons product. En dat ten koste van? Ten dele is het waar. Het is gewoon zo. We zijn allemaal zo blij met ons zelf dat we Haiti gaan helpen. We zijn allemaal vrijgevig. Met iets wat we makkelijk kunnen geven. Uiteindelijk hebben we er zelf lekker veel baat bij. Erg? Niet erg? Ik snap de 'misgivings' van mijn schrijvende kennis wel. Het voelt niet helemaal goed.
Maar toch: iedereen geeft een deel van zijn eigen producten weg. We delen ervaring en informatie met elkaar. En de geldgevers krijgen iets aardigs. Soms betalen ze daar flink voor. Flink meer dan de prijs die er gangbaar voor is. Dus ze krijgen wel, maar laten ook echt een meerwaarde naar het goede doel gaan. Zo geven we allemaal wat. De aanbieders geven ook echt - ze geven in tijd en energie - soms geven ze dingen weg. De enige manier waarp zij er iets aan hebben is het beetje publiciteit eromheen. Die is toch meestal op het niveau van de veiling als geheel.
en laten we eerlijk wezen.
Wie geeft er uiteindelijk helemaal belangeloos? Eerlijk is eerlijk. Zijn de meesten van ons niet gevers omdat zij er uiteindelijk voor zichzelf beter door voelen?
Vraagstelling: wie missen we? welk doel slaan we over?
Wel Haïti. Maar wat vergeten we dan? Is dat niet een belangrijker vraag - die geldt voor de veiling, maar meer nog voor giro 555. Ik ben benieuwd naar jullie gedachten. Welk soort goed doel moet het zonder aandacht doen? De kleinere rampen, de landen die minder in beeld zijn? Of de kleine goede doelen in eigen land. Geef me jullie mening.
En ook over de kwestie van óver de ruggen van werken aan je naamsbekendheid. Wat vind je ervan? En misschien zal ik er binnenkort een poll aan wijden. Aan beide zaken.
donderdag 4 februari 2010
Twitterveiling voor Haiti (2): opbrengst
De twitterveiling voor Haiti, waarover ik onlangs schreef in mijn blog, is afgesloten op zondagavond om 21 uur. Rond 21 uur was het nog een drukte van jewelste. Want er waren allerlei dingen bijzonder populair. Even na 21 uur bleef de teller staan op 'ruim E 119.000,='. En dat is zonder het bedrag dat Minister Koenders heeft toegezegd (het bedrag van donderdagavond van de televisieactie zal hij verdubbelen.)
Bijna 120.000 euro voor Haiti.
Dat geldt dat moet nog binnenkomen. Nu is het de tijd van het afhandelen. Vanuit de organisatie krijg je als hoogste bieder(s) bericht hoe te betalen (via internet of per overschrijving).
dinsdag 19 januari 2010
Doe mee aan de twitveiling - voor Haiti
Ik doe mee aan de twitveiling ten bate van Haiti. wat dat is, lees je hieronder.
Ik bied een exemplaar van de Waarinutrechtkalender aan. En een adviesgesprek over fondsenwerving.
U kunt online bieden op de twitterveiling. De opbrengst gaat naar Haiti.
Over de Twitterveiling of twitveiling
Kaat Mossel (ook wel: Jessica de Kok) is bekend van haar twitteractie in de zomer van 2009 voor een Afghaanse weeshuis. Ze zette samen met trees Ockhuisen in korte tijd een actie op via Twitter. Er ontstond een sfeer van saamhorigheid rondom die veiling. Iedere kleine ondernemer uit haar netwerk bood een product aan. Maar ook particulieren boden dingen aan die een ander kon kopen.
Nu is er weer zo'n actie. Dit maal ten bate van Haiti. Kaat heeft de regels aangepast. Deze keer gaat een deel van de opbrengst naar giro 555. En er gaat een deel naar een weeshuis. Zie de site.
Waar kun je op bieden?
Ik bied een exemplaar van de Waarinutrechtkalender aan. En een adviesgesprek over fondsenwerving.
U kunt online bieden op de twitterveiling. De opbrengst gaat naar Haiti.
Over de Twitterveiling of twitveiling
Kaat Mossel (ook wel: Jessica de Kok) is bekend van haar twitteractie in de zomer van 2009 voor een Afghaanse weeshuis. Ze zette samen met trees Ockhuisen in korte tijd een actie op via Twitter. Er ontstond een sfeer van saamhorigheid rondom die veiling. Iedere kleine ondernemer uit haar netwerk bood een product aan. Maar ook particulieren boden dingen aan die een ander kon kopen.
Nu is er weer zo'n actie. Dit maal ten bate van Haiti. Kaat heeft de regels aangepast. Deze keer gaat een deel van de opbrengst naar giro 555. En er gaat een deel naar een weeshuis. Zie de site.
Waar kun je op bieden?
Abonneren op:
Posts (Atom)