Zwerfboeken: first release

Spannend, een 'book release'
Enige tijd geleden vond ik een zwerfboek. Het idee trok mij enorm aan. Ik was wat druk de afgelopen tijd met werk. Nu in de meivakantie kon ik er eens beter naar kijken. Uiteindelijk besloot ik mijn boekenkast en -planken maar eens te bekijken. Welke boeken zouden anderen nog wel plezier kunnen doen, terwijl ik er zelf nauwelijks naar om kijk? Hmm, eens beginnen met kast met stapels boeken naast mijn bed, niet erg overzichtelijk.

Daar vond ik het eerste boek dat ik heb losgelaten. Field of 13, een spannend boek van Dick Francis. Het leek mij leuk daarmee te beginnen. Het was spannend genoeg, voor een ander om plezier van te hebben. En het heeft mij weinig gekost. Ik kan het wel missen. Mocht ik toch weer eens willen lezen, dan staat de bibliotheek vol met boeken van Dick Francis. Afgezien daarvan; de man is onlangs overleden.

Waar en wanneer kan ik een boek bevrijden?
Op een dag dat ik naar Rotterdam ging, zou ik het boek loslaten. Ik had bedacht dat het station van Utrecht een goede plek was om te beginnen. Dat is achteraf tegengevallen. Ik was wat laat, kwam niet meer in de hal. Uiteindelijk ging het book met mij op reis naar Rotterdam. In Rotterdam barstte het weer van de bewakers en helpers die de beste plekken om iets achter te laten 'afdekten'. Ik deed nog moeilijk met veters strikken, in de hoop dat ze zouden doorlopen. Maar ik durfde daar ook niet goed. Groot station, wie weet of men wel heel nerveus zou worden van een achtergelaten pakketje... Pas op de thuisreis in de trein, vlak voor we Utrecht weer inreden, heb ik het boek op een stoel in de trein achtergelaten.

Die trein ging door naar Amsterdam, rond 21.23 op zondag 16 mei. Misschien een beetje laat. Ik hoop maar dat het boek door een lezer is meegenomen, die Engels leest (ook dat nog) en niet in de handen (en vuilniszak) van schoonmakers is terecht gekomen.
Tot op heden geen melding op de website.... jammer.

Bookcrossing community
Een groot genoegen om rond te kijken op de websites hierover. De Nederlandse site www.bookcrossing.nl bevat veel uitleg. Heel prettig als je de Engelse taal niet zo goed beheerst. De website www.bookcrossing.com is nog uitgebreider. Daar vind je vele mogelijkheden om met andere bookcrossers ideeën uit te wisselen. Hoe je het beste boeken kunt loslaten. Bookcrossers vinden het namelijk leuk om boeken in het wild achter te laten. Maar helaas komen die boeken lang niet altijd boven water, in de zin dat iemand terugmeldt waar het gebleven is. het is zelfs moeilijk om mensen over te halen om een boek te pakken. Het grappigste verhaal dat ik las, ging over een wild release tijdens de Book Convention in Amstelveen onlangs. Iemand wilde een boek oppakken, dat bij twee mannen in een plantsoen was neergelegd. Deze mannen wilden het boek zelf niet, maar keken de vinder eerst een paar keer vuil aan. Wie weet komt de eigenaar nog terug? nee, dat staat erop: NEEM MIJ MEE. IK BEN NIET KWIJT. IK BEN EEN ZWERFBOEK. Ondanks deze tekst op het boek, bleven de mannen boze blikken werpen, toen de vinder (een bookcrosser) het boek meenam.

Release technieken: opvallen en de goede plekken
Bookcrossers breken zich het hoofd waar ze het best een boek kunnen loslaten. Een van de grootste zorgen is dat een boek rechtstreeks de prullenbak in gaat. Hoe zorg je dat je boek opvalt, interesse wekt en wordt meegenomen en bij een nieuwe lezer terecht komt? Ze hebben er van alles op gevonden. Vandaag las ik een berichtje waarin iemand beweert dat de beste plekken eigenlijk redelijk afgelegen zijn. Waar de kans dat iemand de rust neemt om even goed te kijken wat zo'n boek nu is. De durf opbrengt om het daadwerkelijk op te pakken en mee te nemen. bijvoorbeeld een uitzichtpunt in de natuur, een top van een berg, dat soort plekken.

Mijn volgende release
Nu is het een lang weekend, ik heb afgelopen dagen behoorlijk wat boeken geregistreerd. Die kan ik mooi meenemen als ik weer onderweg ben, morgen. Waar ga ik deze keer iets loslaten en wat?

Het is een interessante tak van sport, dat bookcrossen. Er komt heel wat psychologie bij kijken. En creativiteit hoe je dat 'loslaten' op zijn best aanpakt.

Verwante blogposts:
Zwerfboek gevonden (maart 2010)

edit 28 mei (koppen en klein stukje over release techniek)

Mei: beetje werk en ruimen en knutselen

Mei een maand met veel vrije tijd samen met mijn zoon. Meivakantie. Nou zou ik dat graag vieren. Maar in de praktijk heb je dan nog dingen te doen. En blijft het bij kleine dingen. Een van de geplande acties was het opruimen van de slaapkamer van zoonlief. Ook al is de meivakantie met werkdagen dooraderd, nog altijd goed voor een lang weekend hier en daar.

Gelegenheid om oude rommel naar de stort te brengen. Ha dat zou je denken! Er werd gestaakt door de vuilnisophalers. En ook de stort was gesloten. Dus we gingen ons wat behelpen. (Ik zeur niet...) Wel hebben we een nieuwe tafel gescoord bij een bekende meubelwinkel. Hij was er erg blij mee.

En vervolgens konden we ook gewoon lekker hangen, en gezellige dingen doen. Onder andere met zoonlief lekker langs de winkel waar ze Warhammer verkopen. Dat is een soort fantasy-oorlogsspel. Net als tinnen soldaatjes, maar dan anders. Het aardige is dat je zelf de poppetjes moet maken: schilderen bij de basissets (dwergen, kobolden o.a.).

Hij had er al aardig wat. En soms kwamen er vriendjes of neven om samen te schilderen. Maar het was kennelijk moeilijk om zelf de geest voor op te brengen en het in zijn eentje te doen. Vandaar het plan om samen te werken. Dat sloeg meteen aan. Deze keer kochten we samen een setje 'woodelves', verf (spuitbus voor de basis; en losse kleuren). En lijm, want die poppetjes moet je helemaal in elkaar lijmen.

Zo, dat heb ik geweten. Onlangs begonnen we. Een precies werkje. Fröbel, fröbel, fröbel. (of is het freubelen?) Maar het mooie is, het is een uitstekende gelegenheid om gezellig samen iets te doen, iets te delen. Ook goed om te zien hoe hij zich kan concentreren. En dan samen trots zijn op het resultaat. Heerlijk.

Fondsenwerving (4): Zoek dekking!

Zoek financiering: eerste gemeente nog een keer bekijken

In de blogposts over fondsenwerving tot nu toe: ik beschreef hoe ik met fondsenwerving begon, nadat ik actief werd in een werkgroep voor behoud van een speeltuin in mijn wijk. Na handtekeningen verzamelen en actie voeren, volgde overleg met de welzijnsorganisatie (Portes). Er is een voorlopig plan van eisen gemaakt en een ruwe kostenraming. We vonden een ontwerpster die een voorlopig ontwerp maakte. Duidelijk was dat er tegen de 200.000 euro nodig zou zijn, misschien wel meer.

We moesten op zoek naar dat geld. We hadden inmiddels wel vaker informatie ingewonnen bij de gemeente. Waren er nog aanvullende potjes te vinden? Wat voor potjes zijn dat en welke argumenten zijn dan relevant?

Gemeentebeleid: achterstallig onderhoud inlopen
Gelukkig wisten mensen in de wijk hoe we bij de gemeente konden achterhalen wat er zoal speelde. In die tijd kampte Utrecht met achterstallig onderhoud aan de openbare ruimte. dat wilde de gemeente inlopen. En ook de speeltuinen hadden zo'n inloopfase hard nodig. De voorbeelden van achterstallig onderhoud waren legio ook in onze tuin. Het duidelijkste punt was het zwembadje. Het gras eromheen was in de zomer een modderpoel (lekke leidingen, slechte waterafvoer?) en het badje zelf had betonnen wanden waar de verf af bladderde. In de zomer was dit het meest gewilde onderdeel van de speeltuin. Dit kon beter.
Goede reden om nog wat verder te lobbyen. Zo kregen we de gemeente zover dat ze ook meedachten. Als wij geld gingen werven, zouden hun euro's meer waard worden. Zo kwam onze speeltuin hoog op het lijstje aan te pakken speeltuinen. Op die manier werd de toezegging uit de gemeente opgehoogd. Vergis je niet, dat duurde maanden en maanden, gemeenteraad toespreken, bijeenkomsten met politieke partijenm, verschillende gesprekken met wethouders. Daarbij vooral: laten zien dat wij ons actief wilden inspannen. Dat we ons voor fondsenwerving en bewonerparticipatie wilden inspannen. Voor geld en extra handjes.

Foto: speeltuinleidster Saida bakt koekjes met (veel) kinderen

Durf te vragen, laat je helpen
We begonnen een zoektocht naar geschikte fondsen. Daarvoor zijn allerlei hulpmiddelen. sommige kosten geld. Maar soms kun je er makkelijk aan komen. We gingen eens goed zoeken in het zogenaamde fondsenboek. Daarin staan heel veel vermogensfondsen, die vaak aan goede doelen geld geven (of uitlenen). Zo kwamen we er ook achter dat er ook veel fondsen helemaal niet in dat boek staan. Dan moet je navraag doen bij anderen die wel eens een vergelijkbaar plan hebben gemaakt en daarvoor geld geworven. Rondvraag leerde zo een paar extra namen, waar wij vervolgens extra onderzoek naar gingen doen. Ook kregen we wat hulp van de landelijke vereniging voor speeltuinwerk, NUSO. Zij geven een handboek uit - en daarin stonden ook suggesties. Onze eigen zoektocht leverde daar flink wat aanvullingen op. En soms ook verbeteringen - want wat in een jaar een goed idee is, kan een paar jaar later anders zijn. En zo waren er fondsen die besloten hadden niet langer speeltuinen te financieren. Jammer. Maar ook hier bleek: durf te vragen. Ik belde dan op en zei hoe jammer het was. En dat ik er nog niet veel van wist. Wisten zij dan misschien nog een ander fonds dat kon helpen? En zo kwamen er toch nog namen bij.

Vind een financier met een passende doelstelling
Vervolgens gingen we aan de slag. Verschillende fondsen hadden zich gebundeld tot het fonds Samenwerkende Fondsen Buiten Spelen. Geweldig was dat. Eén loket voor alle fondsen die spelen belangrijk vinden. Deze fondsen werkten samen, hadden samen eisen en voorwaarden opgesteld. En een blik in hun 'projectenlijst' van het jaar ervoor leverde belangrijke informatie. Ik kon zo zien, wat voor speeltuinen geld hadden gekregen en hoeveel. Zo bleek wat het maximum bedrag was dat uit deze bron kon worden verkregen. Maximum 40.000 euro. Conclusie; er zouden nog wel een paar bij moeten.
Foto van speeltuinwerkster Marjolijn tijdens het openingsfeest (mei 2008; door Corinne Bekker)

Doelstelling spelen, of gewoon 'algemeen maatschappelijk belang'
We zochten verder. Veel fondsen hebben een algemene doelstelling. Neem bijvoorbeeld het K.F.Hein fonds en het Elize Mathilde fonds. Allebei hebben ze een brede doelstelling. Ze steunen veel projecten, sociale, culturele en die een algemeen maatschappelijk belang dienen. In de doelstelling staat niet expliciet "wij steunen speeltuinen"; maar nergens staat dat men dat als 'goed doel' uitsluit. Als we aannemelijk kunnen maken, dat de speeltuin een goed doel is, zouden we ook hier mogelijk succes kunnen boeken. Een kwestie van goed argumenteren:
* Waarom spelen belangrijk is: voor de ontwikkeling van de motoriek, voor het samen leren spelen; voor ervaringen die een kind thuis niet kan krijgen (modder, een spuitende kraan; spellen met veel kinderen enzovoorts);
* Dat er voor spelen zo weinig ruimte is in steden;
* Waarom een speeltuin met betaalde krachten belangrijk is (anders wint de wet van de straat, van de grootste schreeuwers; om kinderen met problemen te kunnen helpen).
Toen moest het aanvragen van fondsen grotendeels nog beginnen. Maar het leek aannemelijk een 60.000 tot 70.000 euro uit vermogensfondsen binnen te halen.


Foto: Een collecte bracht 3000 euro op (fotomateriaal CB)

Vermogensfondsen, collecte, sponsoring
Zo hadden we uiteindelijk een aardige lijst mogelijke financiers onder de vermogensfondsen. We zouden het er niet mee redden. Dat was duidelijk. Om het geheel rond te krijgen zouden we nog wat andere bronnen moeten aanboren. Daarom zetten we een collecte op touw. We konden collectebussen van een grote non profit organisatie lenen (hun beeldmerk afgeplakt; eigen toelichtingsbrief meegegeven aan de collectanten).
Met een 25 vrijwilligers gingen we langs de deuren en op markten in de wijk collecteren. Ook dat leverde een paar duizend euro op. Een heel goede score voor een organisatie die niet eerder had gecollecteerd, vertelden ervaren collectanten ons. Nou daar waren we wel trots op.



Al met al leek het steeds meer een haalbaar plan. En werd het belangrijk hoe de fondsen gingen reageren. Spannend!

Foto: Ook vonden we een aantal sponsoren. (fotomateriaal CB)



Eerdere blogposts
Fondsenwerving (3) kosten ramen
Hoe ik begon met fondsenwerven (2)

Blogposts op de rol

De serie "Hoe ik begon met fondsenwerven" startte met blogposts over: (1) de eerste ronde om leefbaarheidsgeld binnen te halen en overleggen met de gemeente; (2) over vrijwillige inzet (en hoe dat door allerlei financiers als waardevol wordt gezien; (3) over kosten ramen.

Om het verhaal "hoe ik begon met fondsenwerven" rond te maken staan er nog verschillende stukken op de rol:
* Aanvragen bij vermogensfondsen
* Waar spelen allemaal goed voor is
* Zoek Dekking!
* Netwerken voor je goede doel
* Publiciteit
* Hoe de argumentatieleer mij hielp
* Van wie ik wat geleerd heb
* Waar ik mij in vergist heb

En dan komen er vast nog blogposts over:
* kleine goede doelen
* nieuwe projecten

En tussendoor vast nog wel een mooie foto of een leuk verhaal.

Foto van feest op bouwspeeltuin Fort Luna (eigen materiaal).

edit 9 juni: alinea over de eerste blogposts.
Eerdere blogposts
Fondsenwerving (3) kosten ramen
Hoe ik begon met fondsenwerven (2)
Hoe ik begon met fondsenwerven

Hoe ik met fondsenwerven begon (3): kosten ramen

Een beginnetje is er ... hoe nu verder?
Onlangs schreef ik hoe ik met fondsenwerven begon, over de eerste stappen om geld te werven. Over de eerste gesprekken met de gemeente. Hoe we gewoon zelf de handen uit de mouwen gingen steken.... Gewoon zelf beginnen is altijd belangrijk. Het voelt beter, je zet wat in beweging. Je gaat niet bij de pakken neerzitten. De speeltuin kon niet alleen toestellen of herindeling gebruiken. Gewoon eens met zijn allen een grote schoonmaak houden was ook al prettig. Het helpt je vast een stap vooruit. En dat is prettig ook, want bij lobbyen en fondsenwerven is het vaak zo dat het even duurt voor het iets oplevert. Fondsenwerven kan maanden duren, soms wel jaren. Zeker als je veel geld nodig hebt.

Wijkwethouder Hans Spekman die ons al vroeg steunde, hier tijdens het openingsfeest van de speeltuin (mei 2008; foto door David de Jager)

Eerst bepalen hoeveel geld er nodig is
Het verhaal stopte toen we 40.000 euro aan toezeggingen van de gemeente hadden gekregen. Dat was lang niet genoeg. Hoeveel geld zouden we eigenlijk nodig hebben? Ons contact bij de welzijnsorganisatie maakte dat wel snel duidelijk: speeltoestellen zijn om te beginnen al behoorlijk duur. Ze moeten aan veiligheidseisen voldoen. Ze moeten door specialisten worden geplaatst. Dat is al kostbaar. En dan heb je alleen toestellen.
Met alleen nieuwe toestellen waren we er niet, want als je goed keer, zat de speeltuin ook een beetje raar in elkaar. De indeling die ooit klopte was in de loop der tijd veranderd om allerlei redenen. Nu klopte het niet meer.

Herindeling van de tuin kost ook geld
Een voorbeeld kan dat duidelijk maken. We hadden een stenen pad dat helemaal naar achteren liep, waar telkens hapjes uit waren gehaald. En in die hapjes lag strooisel. Ik had mij er wel eens aan geërgerd, maar pas toen we met de renovatie bezig waren daagde het mij waarom dat zo was. Er stond een hoog speeltoestel langs het pad, een klimkasteel. De veiligheidseisen waren in de loop der tijd veranderd. Nu mocht het pad niet meer zo dicht op het toestel liggen;er moest valgrond tot anderhalve meter afstand om het toestel heen. Er was een noodoplossing gekozen. Waarom, dat vertelt het verhaal niet. Ik vermoed dat het pad verleggen (door de helft van de tuin) veel werk zou kosten. Veiligheid voor alles. Dus je lost dat punt op. Dat je vervolgens een raar paadje overhoudt... ach daar had kennelijk niemand echt mee gezeten. Of uit armoede maar zo gelaten.
Er was nog een onderdeel te verplaatsen: de dierenweide. Deze lag te dicht bij het hek. De praktijk leert dat soms dieren doodleuk over het hek worden gezet (alsof men denkt: zorgen jullie er maar verder voor!). Dan zit je ineens met extra konijnen, bijvoorbeeld. Of ze krijgen over het hek voer, dat helemaal niet goed voor de dieren is. En heel soms worden dieren zo buiten openingstijden mishandeld... helaas! Dat risico wilden we niet lopen.
Een derde reden om de indeling aan te passen, was dat het goed is verschillende leeftijdsgroepen kinderen uit elkaar te houden. Grote kinderen konden heel hard rennen, waar kleine kinderen rustig willen spelen, bijvoorbeeld. Daar moest iets aan gedaan. Ook nieuwe beplanting plaatsen, bomen kappen en snoeien was nodig.

Ambitieus plan
Alles bij elkaar een pittige klus. Hoe weet je nou wat dat moet kosten? Zelfs de speeltuin leidinggevende had zo'n plan nog niet eerder uit laten voeren. We hadden gelukkig een ouder voorstel liggen, dat ons een idee gaf hoe duur het wel kon worden. Zo kwamen we tot de schatting dat we voor een renovatie zeker 200.000 nodig zouden hebben. Of meer. Mmmmm.


Hoe krijgen we dat bij elkaar?

ANDERE BLOGPOSTS
Hoe ik met fondsenwerven begon (2)
Hoe ik begon met fondsenwerven
Meer zelfwerkzaamheid
Soms wil je gewoon iets leuks doen!