Een rare dag was het gisteren. En vandaag kan weer raar worden.
Ik had slecht geslapen, was later opgestaan. Het begon al slecht. Dus ik keek naar mijn actielijst en vroeg mij af, wat eerst???
Zat ik eindelijk achter mijn computer om aan de slag te gaan, ging de telefoon. Zoonlief spreekt heel zachtjes. "Mam ik heb zo'n hoofdpijn. Mag ik naar huis komen?" Ik wil natuurlijk weten wat er is. Met even heen en weer praten, blijkt hij gevallen en zijn hoofd flink gestoten te hebben. Maar hij weet niet precies wat er is gebeurd....
"Durf je wel alleen naar huis? Zal ik je komen halen?"
"Ja liever wel." Zo'n mat stemgeluid, hij is duidelijk onder de indruk. Hij houdt zich in? "Ik kom eraan!"
Ja en dan verandert dat je dag. Eerst wat horen van mensen die erbij waren. Even naar de dokter. Advies om hem wat rust te gunnen, maar wel even om het uur bij hem te kijken, als hij gaat slapen.
Hij wil inderdaad graag slapen. Onder veel dekens (hij bibbert en klappertandt). En na een slokje water, gaat hij slapen. Ja en kom je dan tot werken? Nee.
Grappig genoeg was na anderhalf uur het slapen wel voorbij. Hij wilde wel even iets anders. En vervolgens stond na school een hele club jongens voor de deur om zijn huiswerk te brengen. Lief he? Dank je wel, jongens!
Vandaag is het afwachten. Hij is naar school voor een halve dag. Gauw aan de slag!
dinsdag 30 november 2010
maandag 22 november 2010
Ikki de Viking?
De tekstschrijver achter @verhaal140 heeft een leuk initiatief bedacht. Reis om de wereld in 80 tweets. Zijn twittervolgers dragen plekken aan om langs te reizen. En verhalen en anekdotes die iets met die plek te maken hebben. Een interessant voorbeeld van co-creatie. Ik werd getriggerd doordat hij door Noorwegen zou gaan en Trondheim zou aandoen. Lang geleden bracht ik een paar maanden door in Noorwegen, op een boerderij vlakbij Trondheim. Daarover schreven we samen dit verhaal. (Of moet ik zeggen: ik schreef mijn verhaal op en @verhaal140 was mijn -supergoede- eindredacteur?)
Een Viking uit Nederland
“Het verhaal speelt zich af aan het begin van de jaren tachtig. Ik was net van de middelbare school af, en vastbesloten een jaar lang her en der te gaan werken, alvorens een studie te kiezen. Ik begon relatief veilig met een baantje in mijn geboortestad Rotterdam als postbode voor de, toen nog PTT. Daarna sloeg ik mijn vleugels echt uit en trok ik Europa in. Druivenpukken op een boerderij in Frankrijk, een opgraving in London en Viking worden in het hoge noorden.
Tegen april, mei van dat jaar ging ik met een vriendin naar Noorwegen om te gaan werken op een boerderij vlakbij Trondheim in het dorpje Utnes. Dorpje was eigenlijk een te groot woord voor dit onooglijke gehucht. Een paar boerderijen in de heuvels, meer was het niet. Wij spraken geen woord Noors, maar ons was verteld dat de dochter van de boer goed Engels sprak. Zij zou onze tolk zijn.Toen het puntje bij het paaltje kwam, bleek de dochter tijdelijk afwezig, Gelukkig werd de universele taal van handen en voeten ook door de boer begrepen. Later kwam de dochter weer terug en zij deed haar best het ons naar de zin te maken.Of ze dit uit schuldgevoel deed weet ik niet, maar leuk was het zeker.
Op een boerderij in de buurt werkten twee jongens uit IJsland. Net als wij waren zij hier tijdelijke krachten om interessante werkervaring op te doen. De boerendochter nodigde de jongens uit voor een feestje. Er werd allerlei lekkers gebakken en de zelf gestookte alcohol werd tevoorschijn gehaald. Ze vond het wel een leuk idee om zo die jongeren uit Nederland met die uit IJsland te koppelen. Het werd een erg gezellige avond. Over en weer werden er grappen gemaakt. Zo werd er gesproken over het nabijgelegen meertje. Het was weliswaar laat in het voorjaar en het meertje was al ijsvrij. Maar hogerop lag nog sneeuw. Het smeltwater van deze sneeuw zorgde ervoor dat het water van het meertje nog ijs- en ijskoud was. We werden uitgedaagd: “Wie durft er morgen in het ijskoude meer te zwemmen? Wie is er een echte Viking? “ De stoere jongens, afstammelingen van de oude Noormannen, zouden het klusje wel even klaren. De volgende morgen was van die stoerheid weinig meer over. De enige echte Viking was een meisje uit Nederland. Voor mijn gevoel heb ik minstens een halve minuut in het water gelegen. Maar ook al was het slechts 10 seconden, ik was de enige die kopje onder ging en een paar slagen maakte. Hoewel dit grote indruk maakte, is het nooit wat geworden tussen beide landen.
Het meertje was sowieso goed voor leuke ervaringen. Zo vingen wij er ooit zelf vis om de maaltijd van die avond een beetje op te krikken. Er was duidelijk niet veel geld in het gezin om duur en gevarieerd te eten. Regelmatig gingen wij met een roeibootje het meertje op. Utnes ligt vrij noordelijk en tegen die tijd werd het zelfs ‘s nachts niet echt donker. Ik kon daar niet zo goed tegen en sliep daardoor erg slecht. Zo kreeg ik het idee om een keer te gaan varen midden in de nacht. Ik herinner mij niet meer of er iemand bij was. Het was schemerig en ik roeide het meer op. In het midden van het meer hield ik de roeispanen stil en gleed de boot door het zwarte water. In de hele omgeving was geen geluid te horen. Elk geluid van de boot, een vis of iets anders klonk onwezenlijk hard. Daardoor kwamen alle verhalen over monsters onder water in mijn gedachten boven drijven. Erg lekker zat ik niet meer. Met zoveel mogelijk lawaai begon ik snel terug te roeien. Van de stoere Viking was niet veel meer over.
PS.
Na die periode op de boerderij heb ik nog een mooie reis door Noorwegen naar het zuiden gemaakt, van Trondheim naar Bergen en vandaar naar huis. Wat was ik blij met de echte, donkere nachten van Nederland!”
Meer lezen over Noorwegen? Ga naar mijn verhaal op "Reis om de wereld in 80 tweets" De verhalen eromheen zijn ook mooi.
BLOGPOSTS de leuke dingen van internet
Twitterverhaal
Diepgang in 140 karakters
Soms wil je gewoon iets leuks doen
en over een mooi verhaal (en veel meer karakters):
De tovenaar van Petersburg
Een Viking uit Nederland
“Het verhaal speelt zich af aan het begin van de jaren tachtig. Ik was net van de middelbare school af, en vastbesloten een jaar lang her en der te gaan werken, alvorens een studie te kiezen. Ik begon relatief veilig met een baantje in mijn geboortestad Rotterdam als postbode voor de, toen nog PTT. Daarna sloeg ik mijn vleugels echt uit en trok ik Europa in. Druivenpukken op een boerderij in Frankrijk, een opgraving in London en Viking worden in het hoge noorden.
Tegen april, mei van dat jaar ging ik met een vriendin naar Noorwegen om te gaan werken op een boerderij vlakbij Trondheim in het dorpje Utnes. Dorpje was eigenlijk een te groot woord voor dit onooglijke gehucht. Een paar boerderijen in de heuvels, meer was het niet. Wij spraken geen woord Noors, maar ons was verteld dat de dochter van de boer goed Engels sprak. Zij zou onze tolk zijn.Toen het puntje bij het paaltje kwam, bleek de dochter tijdelijk afwezig, Gelukkig werd de universele taal van handen en voeten ook door de boer begrepen. Later kwam de dochter weer terug en zij deed haar best het ons naar de zin te maken.Of ze dit uit schuldgevoel deed weet ik niet, maar leuk was het zeker.
Op een boerderij in de buurt werkten twee jongens uit IJsland. Net als wij waren zij hier tijdelijke krachten om interessante werkervaring op te doen. De boerendochter nodigde de jongens uit voor een feestje. Er werd allerlei lekkers gebakken en de zelf gestookte alcohol werd tevoorschijn gehaald. Ze vond het wel een leuk idee om zo die jongeren uit Nederland met die uit IJsland te koppelen. Het werd een erg gezellige avond. Over en weer werden er grappen gemaakt. Zo werd er gesproken over het nabijgelegen meertje. Het was weliswaar laat in het voorjaar en het meertje was al ijsvrij. Maar hogerop lag nog sneeuw. Het smeltwater van deze sneeuw zorgde ervoor dat het water van het meertje nog ijs- en ijskoud was. We werden uitgedaagd: “Wie durft er morgen in het ijskoude meer te zwemmen? Wie is er een echte Viking? “ De stoere jongens, afstammelingen van de oude Noormannen, zouden het klusje wel even klaren. De volgende morgen was van die stoerheid weinig meer over. De enige echte Viking was een meisje uit Nederland. Voor mijn gevoel heb ik minstens een halve minuut in het water gelegen. Maar ook al was het slechts 10 seconden, ik was de enige die kopje onder ging en een paar slagen maakte. Hoewel dit grote indruk maakte, is het nooit wat geworden tussen beide landen.
Het meertje was sowieso goed voor leuke ervaringen. Zo vingen wij er ooit zelf vis om de maaltijd van die avond een beetje op te krikken. Er was duidelijk niet veel geld in het gezin om duur en gevarieerd te eten. Regelmatig gingen wij met een roeibootje het meertje op. Utnes ligt vrij noordelijk en tegen die tijd werd het zelfs ‘s nachts niet echt donker. Ik kon daar niet zo goed tegen en sliep daardoor erg slecht. Zo kreeg ik het idee om een keer te gaan varen midden in de nacht. Ik herinner mij niet meer of er iemand bij was. Het was schemerig en ik roeide het meer op. In het midden van het meer hield ik de roeispanen stil en gleed de boot door het zwarte water. In de hele omgeving was geen geluid te horen. Elk geluid van de boot, een vis of iets anders klonk onwezenlijk hard. Daardoor kwamen alle verhalen over monsters onder water in mijn gedachten boven drijven. Erg lekker zat ik niet meer. Met zoveel mogelijk lawaai begon ik snel terug te roeien. Van de stoere Viking was niet veel meer over.
PS.
Na die periode op de boerderij heb ik nog een mooie reis door Noorwegen naar het zuiden gemaakt, van Trondheim naar Bergen en vandaar naar huis. Wat was ik blij met de echte, donkere nachten van Nederland!”
Meer lezen over Noorwegen? Ga naar mijn verhaal op "Reis om de wereld in 80 tweets" De verhalen eromheen zijn ook mooi.
BLOGPOSTS de leuke dingen van internet
Twitterverhaal
Diepgang in 140 karakters
Soms wil je gewoon iets leuks doen
en over een mooi verhaal (en veel meer karakters):
De tovenaar van Petersburg
donderdag 18 november 2010
Twitterverhaal
Al een tijdje volg ik op twitter @verhaal140 - de twitternaam voor een tekst- en verhalenschrijver. Hij schrijft verhalen van 140 karakters op twitter. Telkens zijn ze puntig en vaak grappig. Ik zit vaak hardop te grinniken of te lachen als ik zijn verhaal lees. Hij schrijft als je dat wilt een verhaal voor je op je verjaardag. Je mag één woord noemen en dan schrijft hij daar een verhaal omheen.
Het leek mij ook leuk. En ik vroeg een verhaal met daarin het woord 'sterappel'.
"Eva ligt onder de boom. Ze schrikt van de vallende sterappel. Precies op haar neus. In de spiegel kijkend weet ze ‘t zeker. Niet de mooiste."
Ik had nog een paar uur de neiging om eens naar mijn neus te gaan kijken. Ik weet toch zeker dat ik een heel decente neus heb. Maar wie weet heeft @verhaal140 gelijk, en ziet hij er vandaag een beetje anders dan anders uit.
Het leek mij ook leuk. En ik vroeg een verhaal met daarin het woord 'sterappel'.
"Eva ligt onder de boom. Ze schrikt van de vallende sterappel. Precies op haar neus. In de spiegel kijkend weet ze ‘t zeker. Niet de mooiste."
Ik had nog een paar uur de neiging om eens naar mijn neus te gaan kijken. Ik weet toch zeker dat ik een heel decente neus heb. Maar wie weet heeft @verhaal140 gelijk, en ziet hij er vandaag een beetje anders dan anders uit.
woensdag 17 november 2010
Waarom intelligentie verborgen houden?
Onlangs begon ik na te denken over stilte, zwijgen en wat je voor jezelf houdt. Op internet met name. Ik blog over allerlei zaken die mij bezighouden. Er zijn ook dingen waar ik niet over praat op mijn blog. Iedereen heeft wel dingen waarover hij of zij niet praat. Soms zeg je dan: "Er zijn dingen die je niet over je zelf vertelt." Alsof dat een algemene regel is. Maar niet iedereen denkt daar het zelfde over. Een vooorbeeld is ziekte en dood in je familie. De een doet er niet moeilijk over en gooit alles eruit. Dat heeft het voordeel dat je kunt meeleven. Je ziet het bijvoorbeeld op twitter, waar sommige mensen hun sores voorleggen. Anderen leven mee. ('Tweepcare' noemen ze dat: bezorgdheid en aandacht voor de andere twitteraars, tweeps). De ander vind dat dat in zijn of haar privésfeer thuishoort. Ik vind dat als iemand vindt dat informatie niet op straat hoort te liggen, dat die persoon daar zelf over mag beslissen. Om die sfeer die je voor jezelf wilt houden te beschermen, hebben we rechten op (bescherming van) privacy.
Zwijgen over begaafdheid
Soms zwijgen mensen over iets waar je je vanaf vraagt: maar waarom? Wat kan het voor kwaad... Maar goed, dat is aan die persoon zelf. Zoiets is intelligentie. In Nederland in ieder geval. Tenminste dat hoor ik nog wel eens om mij heen. Ik ben lid van de Vereniging Mensa Nederland. Dat is een vereniging van mensen met een hoge algemene intelligentie. En van sommige leden hoor ik dat zij rare reacties krijgen als ze daarover praten. Zelf twijfel ik daarom ook wel eens om over mijn lidmaatschap van Vereniging Mensa Nederland te praten. Maar goed, ik tweet regelmatig over hoogbegaafdheid, en over onderwijs voor hoogbegaafde kinderen. En ik heb het lemma over Mensa op wikipedia aangepast. Tussen de regels door, voor de goede verstaander, is dat nu wel bekend. So, out with it! Ik zal er maar eens over schrijven.
Wat is Mensa? Wat is hoogbegaafdheid?
Mensa is een internationale vereniging van mensen met een hoge algemene intelligentie. Vereniging Mensa Nederland hoort bij die internationale vereniging, als een soort onderafdeling. De norm om lid te kunnen worden, is dat je bij de mensen hoort die bij de top 2% qua algemene intelligentie zou moeten horen. (Dat wordt getest, ja. Er is dus een drempel.)
Waarom lid worden van zo'n vereniging?
Soms wordt die groep aangeduid met de term hoogbegaafd. Wat zegt dat lidmaatschap en die term hoogbegaafdheid nou eigenlijk? Dat wil zeggen dat leden een IQ van 130 of hoger hebben (volgens sommige tests 135). En dat is het eigenlijk. Daarnaast hebben al die leden heel veel andere eigenschappen en verschillen ze onderling nogal. En toch vinden ze het plezierig om een vereniging te hebben die om dat ene persoonlijk kenmerk draait: intelligentie. Waarom vinden ze dat aardig?
Plezier, herkenning en ook... lotgenotencontact
Ik ben nu een paar jaar lid, en uit gesprekken met andere leden, en uit literatuur over hoogbegaafdheid maak ik op dat mensen met een hoge intelligentie zich soms een vreemde eend in de bijt voelen in hun omgeving. Een deel van hen, voelt niet lekker, voelt zich niet gekend door hun omgeving. Voor kinderen bijvoorbeeld is dat soms reden om zich enorm aan te passen aan hoe de andere kinderen zijn. Dan vallen ze niet zo op. Helaas helpt hen dat niet - want ze voelen zich dan nog steeds vreemd. Ze voelen zich soms juist dom. Ze kunnen bij voorbeeld van zich zelf denken: "Het kan niet goed zijn dat ik de sommen nu al af heb, dan zal ik het wel verkeerd begrepen hebben!" Ook volwassenen kunnen zulke gevoelens hebben. Ze hebben af en toe het gevoel dat zij niet passen in hun omgeving. Dat kan aanleiding zijn voor eenzaamheid en allerlei andere negatieve gevoelens en gedachten. (Daarnaast zijn er allerlei hoogbegaafden die niet de geringste moeite hebben om te passen. En die hoor je dan ook niet.) En dan met andere mensen bij elkaar komen die net zo zijn, denken en voelen als jij, dat is plezierig, dan is er herkenning. Het is een soort lotgenoten- of soortgenotencontact, maar ook gewoon vanwege plezier en gezelligheid. Mensalen herkennen iets in elkaar. En daar voelen ze zich prettig bij. Zoals mensen soms graag samen voetballen, samen zwemmen, samen kletsen, voetballen, kletsen, spelen Mensalen graag samen.
Mijn verhaal
Laat ik ook uit mijn eigen ervaring spreken. Ik ben zelf door een vriendin gewezen op het bestaan van de vereniging. Ik had na ruim 40 jaar van mijn leven niet het idee dat ik tot de hoogbegaafden hoorde. Dat was eigenlijk geen interessant onderwerp op zich. Na een goed doorlopen middelbare school, een jaar werk en een studie filosofie, heb ik ook nog aan een promotie-onderzoek mogen werken. Aan de universiteit lopen veel mensen rond die slim zijn, die snel denken, en daarmee kon ik goed uit de voeten. Echt vreemd heb ik mij daarom zelden gevoeld. Niet vreemd genoeg om het een groot probleem te laten zijn.*
Waarom nou dat zwijgen over IQ en begaafdheid?
Het vervelende is dat het een onderwerp is wat af en toe ook flink weerzin bij mensen kan oproepen.
Wat mij opvalt aan gesprekken met hoogbegaafden is dat ze nog wel eens geconfronteerd met de vraag: voel je je soms beter dan een ander? En dan slaan die anderen de plank zo mis. Juist omdat wat ik net noemde. Behoorlijk wat leden van Mensa hebben juist altijd het gevoel een vreemde eend in de bijt te zijn. En daarom wordt men wel eens onzeker. En dan verrast mij die negatieve reactie toch wel enigszins.
Wordt vervolgd
Dit is een onderwerp met veel kanten, die ik niet in een blogpost kan omvatten. Laat ik wel even enkele vragen noemen waar je dit onderwerp in terug vindt:
- Er is een discussie over de vraag: meldt je je lidmaatschap en daarmee je talent op je c.v. (In Amerika is dat gewoon, hier niet.)
Een van de standpunten : wat belangrijk is, is niet het talent maar de prestaties die ermee samenhangen. (Die prestaties, die noem je op je c.v.).
- En zo vind je ook een debat rondom de definitie van hoogbegaafdheid (zelf): ook dan gaat het debat vooral over de vraag: is maatschappelijke prestatie belangrijk, of intelligentie sec?
Stof tot nadenken en schrijven voldoende, lijkt mij.
*Het enige waar ik minder goed mee uit de voeten kon als onderzoeker, was de noodzaak om als ik iets had uitgezocht, het ook nog voor anderen op te moeten schrijven. Daar had ik niet zoveel belangstelling voor. Als ik iets moet aanwijzen wat mogelijk met mijn IQ te maken had en problemen opleverde dan was het mijn perfectionisme ... maar dan loop ik vooruit op de zaak.
LINKS
Mensa International
Vereniging Mensa Nederland
blogkermis over hoogbegaafdheid : een verzameling links naar blogposts over hoogbegaafdheid
Zwijgen over begaafdheid
Soms zwijgen mensen over iets waar je je vanaf vraagt: maar waarom? Wat kan het voor kwaad... Maar goed, dat is aan die persoon zelf. Zoiets is intelligentie. In Nederland in ieder geval. Tenminste dat hoor ik nog wel eens om mij heen. Ik ben lid van de Vereniging Mensa Nederland. Dat is een vereniging van mensen met een hoge algemene intelligentie. En van sommige leden hoor ik dat zij rare reacties krijgen als ze daarover praten. Zelf twijfel ik daarom ook wel eens om over mijn lidmaatschap van Vereniging Mensa Nederland te praten. Maar goed, ik tweet regelmatig over hoogbegaafdheid, en over onderwijs voor hoogbegaafde kinderen. En ik heb het lemma over Mensa op wikipedia aangepast. Tussen de regels door, voor de goede verstaander, is dat nu wel bekend. So, out with it! Ik zal er maar eens over schrijven.
Wat is Mensa? Wat is hoogbegaafdheid?
Mensa is een internationale vereniging van mensen met een hoge algemene intelligentie. Vereniging Mensa Nederland hoort bij die internationale vereniging, als een soort onderafdeling. De norm om lid te kunnen worden, is dat je bij de mensen hoort die bij de top 2% qua algemene intelligentie zou moeten horen. (Dat wordt getest, ja. Er is dus een drempel.)
Waarom lid worden van zo'n vereniging?
Soms wordt die groep aangeduid met de term hoogbegaafd. Wat zegt dat lidmaatschap en die term hoogbegaafdheid nou eigenlijk? Dat wil zeggen dat leden een IQ van 130 of hoger hebben (volgens sommige tests 135). En dat is het eigenlijk. Daarnaast hebben al die leden heel veel andere eigenschappen en verschillen ze onderling nogal. En toch vinden ze het plezierig om een vereniging te hebben die om dat ene persoonlijk kenmerk draait: intelligentie. Waarom vinden ze dat aardig?
Plezier, herkenning en ook... lotgenotencontact
Ik ben nu een paar jaar lid, en uit gesprekken met andere leden, en uit literatuur over hoogbegaafdheid maak ik op dat mensen met een hoge intelligentie zich soms een vreemde eend in de bijt voelen in hun omgeving. Een deel van hen, voelt niet lekker, voelt zich niet gekend door hun omgeving. Voor kinderen bijvoorbeeld is dat soms reden om zich enorm aan te passen aan hoe de andere kinderen zijn. Dan vallen ze niet zo op. Helaas helpt hen dat niet - want ze voelen zich dan nog steeds vreemd. Ze voelen zich soms juist dom. Ze kunnen bij voorbeeld van zich zelf denken: "Het kan niet goed zijn dat ik de sommen nu al af heb, dan zal ik het wel verkeerd begrepen hebben!" Ook volwassenen kunnen zulke gevoelens hebben. Ze hebben af en toe het gevoel dat zij niet passen in hun omgeving. Dat kan aanleiding zijn voor eenzaamheid en allerlei andere negatieve gevoelens en gedachten. (Daarnaast zijn er allerlei hoogbegaafden die niet de geringste moeite hebben om te passen. En die hoor je dan ook niet.) En dan met andere mensen bij elkaar komen die net zo zijn, denken en voelen als jij, dat is plezierig, dan is er herkenning. Het is een soort lotgenoten- of soortgenotencontact, maar ook gewoon vanwege plezier en gezelligheid. Mensalen herkennen iets in elkaar. En daar voelen ze zich prettig bij. Zoals mensen soms graag samen voetballen, samen zwemmen, samen kletsen, voetballen, kletsen, spelen Mensalen graag samen.
Mijn verhaal
Laat ik ook uit mijn eigen ervaring spreken. Ik ben zelf door een vriendin gewezen op het bestaan van de vereniging. Ik had na ruim 40 jaar van mijn leven niet het idee dat ik tot de hoogbegaafden hoorde. Dat was eigenlijk geen interessant onderwerp op zich. Na een goed doorlopen middelbare school, een jaar werk en een studie filosofie, heb ik ook nog aan een promotie-onderzoek mogen werken. Aan de universiteit lopen veel mensen rond die slim zijn, die snel denken, en daarmee kon ik goed uit de voeten. Echt vreemd heb ik mij daarom zelden gevoeld. Niet vreemd genoeg om het een groot probleem te laten zijn.*
Waarom nou dat zwijgen over IQ en begaafdheid?
Het vervelende is dat het een onderwerp is wat af en toe ook flink weerzin bij mensen kan oproepen.
Wat mij opvalt aan gesprekken met hoogbegaafden is dat ze nog wel eens geconfronteerd met de vraag: voel je je soms beter dan een ander? En dan slaan die anderen de plank zo mis. Juist omdat wat ik net noemde. Behoorlijk wat leden van Mensa hebben juist altijd het gevoel een vreemde eend in de bijt te zijn. En daarom wordt men wel eens onzeker. En dan verrast mij die negatieve reactie toch wel enigszins.
Wordt vervolgd
Dit is een onderwerp met veel kanten, die ik niet in een blogpost kan omvatten. Laat ik wel even enkele vragen noemen waar je dit onderwerp in terug vindt:
- Er is een discussie over de vraag: meldt je je lidmaatschap en daarmee je talent op je c.v. (In Amerika is dat gewoon, hier niet.)
Een van de standpunten : wat belangrijk is, is niet het talent maar de prestaties die ermee samenhangen. (Die prestaties, die noem je op je c.v.).
- En zo vind je ook een debat rondom de definitie van hoogbegaafdheid (zelf): ook dan gaat het debat vooral over de vraag: is maatschappelijke prestatie belangrijk, of intelligentie sec?
Stof tot nadenken en schrijven voldoende, lijkt mij.
*Het enige waar ik minder goed mee uit de voeten kon als onderzoeker, was de noodzaak om als ik iets had uitgezocht, het ook nog voor anderen op te moeten schrijven. Daar had ik niet zoveel belangstelling voor. Als ik iets moet aanwijzen wat mogelijk met mijn IQ te maken had en problemen opleverde dan was het mijn perfectionisme ... maar dan loop ik vooruit op de zaak.
LINKS
Mensa International
Vereniging Mensa Nederland
blogkermis over hoogbegaafdheid : een verzameling links naar blogposts over hoogbegaafdheid
Verborgen talent, verborgen verleden
Deze week heb ik gewerkt aan het ledenblad van ondernemersnetwerk Entre Femmes. Het blad heet Entre Nous. Omdat de bijeenkomst in december een BBQ Masqué is, bedacht de redactie dat dit nummer over verborgen talenten moet gaan, en over verborgen kannten van onze leden.
Boeiend onderwerp naar nu blijkt. Zo vertelde Monika Knottnerus dat zij al vroeg politiek actief was in haar geboorteland Polen. Onder de kop: NIEMAND WEET....vertelt Monika
"...dat ik ooit voor deelname aan een politieke demonstratie tegen totalitarisme in een politiecel heb gezeten. Dat was in het Polen van de jaren tachtig. Ik was een tiener en deed mee aan allerlei acties, zoals het plakken van illegale posters en clandestiene bijeenkomsten, waardoor ik regelmatig te ‘gast’ bij de politieke politie was en verhoord werd. Het stond altijd voor mij vast dat ik mij zou blijven inzetten om mijn idealen te verwezenlijken. En zo is het gekomen dat ik bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen campagneleider ben geweest van de VVD in mijn gemeente Utrechtse Heuvelrug, en tiende stond op de lijst."
Dat was een spannend verhaal. En voor sommigen van ons bijna niet in te verplaatsen. Maar zo'n verhaal maakt benieuwd wat zij voor angsten heeft uitgestaan soms. Hoe moeilijk het was daar, toen, te moeten leven als tiener. Velen van ons hebben geen flauw benul.
Sommige kanten van onze ondernemers blijven verborgen, omdat we niet willen dat anderen ermee aan de haal gaan. Zo had ik een gesprek met iemand die ADHD heeft en dat naar eigen zeggen tot iets positiefs om weet te smeden. Toch wilde zij niet met die informatie in het blad.
Nu kan ik mij voorstellen dat je niet zo goed weet wat voor uitstraling heeft als dat uiteindelijk op papier - en vooral ook - op internet gezet is en voor de eeuwigheid bewaard blijft. Kun je daar wel van op aan dat partners en potentiële klanten geen vreemd beeld van je krijgen. Ja zo zijn we toch met ons imago en branding bezig als ondernemers.
BLOGPOSTS over Entre Femmes en digitale communicatie
Eindredacteur onthult
Ik wordt gevolgd... ieuw!
Sociaal-ondernemer begint te bloggen
Boeiend onderwerp naar nu blijkt. Zo vertelde Monika Knottnerus dat zij al vroeg politiek actief was in haar geboorteland Polen. Onder de kop: NIEMAND WEET....vertelt Monika
"...dat ik ooit voor deelname aan een politieke demonstratie tegen totalitarisme in een politiecel heb gezeten. Dat was in het Polen van de jaren tachtig. Ik was een tiener en deed mee aan allerlei acties, zoals het plakken van illegale posters en clandestiene bijeenkomsten, waardoor ik regelmatig te ‘gast’ bij de politieke politie was en verhoord werd. Het stond altijd voor mij vast dat ik mij zou blijven inzetten om mijn idealen te verwezenlijken. En zo is het gekomen dat ik bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen campagneleider ben geweest van de VVD in mijn gemeente Utrechtse Heuvelrug, en tiende stond op de lijst."
Dat was een spannend verhaal. En voor sommigen van ons bijna niet in te verplaatsen. Maar zo'n verhaal maakt benieuwd wat zij voor angsten heeft uitgestaan soms. Hoe moeilijk het was daar, toen, te moeten leven als tiener. Velen van ons hebben geen flauw benul.
Sommige kanten van onze ondernemers blijven verborgen, omdat we niet willen dat anderen ermee aan de haal gaan. Zo had ik een gesprek met iemand die ADHD heeft en dat naar eigen zeggen tot iets positiefs om weet te smeden. Toch wilde zij niet met die informatie in het blad.
Nu kan ik mij voorstellen dat je niet zo goed weet wat voor uitstraling heeft als dat uiteindelijk op papier - en vooral ook - op internet gezet is en voor de eeuwigheid bewaard blijft. Kun je daar wel van op aan dat partners en potentiële klanten geen vreemd beeld van je krijgen. Ja zo zijn we toch met ons imago en branding bezig als ondernemers.
BLOGPOSTS over Entre Femmes en digitale communicatie
Eindredacteur onthult
Ik wordt gevolgd... ieuw!
Sociaal-ondernemer begint te bloggen
maandag 15 november 2010
Welke eisen stelt Wikipedia aan tekstbijdragen?
Eigenlijk kan ik beter schrijven over anderen die Wikipedia steunen. Immers, Wikipedia wordt gevoed door duizenden schrijvers van over de hele wereld. Of over de vraag wat het met zich meebrengt als je wilt meeschrijven aan Wikipedia.
Laat ik beginnen met die vraag: wat is er voor nodig om een stuk te schrijven voor deze online encyclopedie?
Het is een hele onderneming om zoveel mensen - die lang niet allemaal getraind zijn om goede teksten te schrijven - een goed stuk te laten schrijven. En dan nog een stuk dat past in een stramien van een online encyclopedie. Het is dus niet zo maar een goed leesbaar stuk. Het moet aan aanvullende eisen voldoen. Welke dat zijn dat ga je pas beseffen, wanneer je je gaat verdiepen in Wikipedia (of in het idee van een encyclopedie).
Hoe schrijf je nu een goed lemma voor een encyclopdie?
Om een lemma in een encyclopedie te kunnen zijn, moet een stuk een goede inleiding geven op het onderwerp - voor mensen die er nog (vrijwel) niets over weten. Dat is vaak de reden dat je gaat zoeken in een encyclopedie: ik wil iets weten over een onderwerp, of ik wil meer weten.
Dat gegeven (lezers weten weinig van het onderwerp) betekent dat het voor niet-kenners leesbaar zou moeten zijn. Buiten dat, moet een stuk voldoen aan een aantal eisen waar een goed geschreven tekst aan zou moeten voldoen. Het moet een logische opbouw hebben, in correct Nederlands geschreven zijn (of in een andere taal correct) en de basis aan informatie bevatten die een zoeker nodig kan hebben.
Tenslotte moet het een stuk zijn dat een min of meer onpartijdig beeld geeft van een onderwerp. Het moet getoetste informatie bevatten, waar je van op aan kunt dat het juist is.
Hoe zorgt Wikipedia dat een stuk aan dat soort eisen voldoet?
Bij Wikipedia hebben ze dat wel goed begrepen, dat het niet voor iedereen eenvoudig is om een stuk te maken dat aan deze eisen voldoet. Dat het handig is om beginnende schrijvers daar iets over te leren. Daarom heeft de website een plek waar je algemene regels kunt vinden waarin je kunt lezen hoe het moet. Het is instructief die eens door te nemen. Heel leuk om te lezen, hoe wikipedia dat heeft gedaan. Ze nemen je stap voor stap mee langs een aantal onderwerpen waar een goed lemma aan moet voldoen.
Neutraliteit
Wat mij interesseert, is hoeveel belang men hecht aan onpartijdigheid, of zoals WIkipedia het benoemt: neutraliteit. Een bericht op wikipedia hoort neutraliteit uit te stralen. Er zijn natuurlijk onderwerpen waarover controverses bestaan. In dat geval hoor je de afzonderlijke discussielijnen allemaal gelijke aandacht te geven. Er op onpartijdige wijze over te schrijven.
Praktische tips voor de schrijver over neutraliteit
Het aardige is dat Wikipedia daar allerlei suggesties geeft hoe je op een zo objectief mogelijke manier kunt schrijven (en hoe niet). Dan gaat het om het type woorden waarin je iemands mening omschrijft.
Wel: "Hij is van mening dat ... en hij is de mening toegedaan dat..."
Of "Het ene standpunt luidt...".
Niet: "Hij claimt dat..."
Niet: "Hij durft te beweren dat... "
Bij de eerste manier van omschrijven houd je je eigen mening voor je en laat de lezer zelf bepalen bij welk van de standpunten deze zich het meest thuisvoelt. Bij de tweede manier van schrijven, is het enigszins suggestief (claimt) tot behoorlijk duidelijk dat je als schrijver weinig op hebt met dat standpunt.
Wikipedia is dus niet een plek voor pleidooien (tenzij in een neutrale omschrijving van iemands pleidooi naast tegenwerpingen die in hetzelfde debat gebruikt worden).
Wat ik ook een aardige aanbeveling op Wikipedia vind: als je twijfelt of je stuk misschien als een eenzijdige mening gezien kan worden, dan zijn er alternatieven, andere plekken waar je je werk eerst kunt voorleggen. Bijzonder!
Zie ook: de Wikipedia
Snelcursus
ANDERE BLOGPOSTS
Ik steun Wikipedia!
Laat ik beginnen met die vraag: wat is er voor nodig om een stuk te schrijven voor deze online encyclopedie?
Het is een hele onderneming om zoveel mensen - die lang niet allemaal getraind zijn om goede teksten te schrijven - een goed stuk te laten schrijven. En dan nog een stuk dat past in een stramien van een online encyclopedie. Het is dus niet zo maar een goed leesbaar stuk. Het moet aan aanvullende eisen voldoen. Welke dat zijn dat ga je pas beseffen, wanneer je je gaat verdiepen in Wikipedia (of in het idee van een encyclopedie).
Hoe schrijf je nu een goed lemma voor een encyclopdie?
Om een lemma in een encyclopedie te kunnen zijn, moet een stuk een goede inleiding geven op het onderwerp - voor mensen die er nog (vrijwel) niets over weten. Dat is vaak de reden dat je gaat zoeken in een encyclopedie: ik wil iets weten over een onderwerp, of ik wil meer weten.
Dat gegeven (lezers weten weinig van het onderwerp) betekent dat het voor niet-kenners leesbaar zou moeten zijn. Buiten dat, moet een stuk voldoen aan een aantal eisen waar een goed geschreven tekst aan zou moeten voldoen. Het moet een logische opbouw hebben, in correct Nederlands geschreven zijn (of in een andere taal correct) en de basis aan informatie bevatten die een zoeker nodig kan hebben.
Tenslotte moet het een stuk zijn dat een min of meer onpartijdig beeld geeft van een onderwerp. Het moet getoetste informatie bevatten, waar je van op aan kunt dat het juist is.
Hoe zorgt Wikipedia dat een stuk aan dat soort eisen voldoet?
Bij Wikipedia hebben ze dat wel goed begrepen, dat het niet voor iedereen eenvoudig is om een stuk te maken dat aan deze eisen voldoet. Dat het handig is om beginnende schrijvers daar iets over te leren. Daarom heeft de website een plek waar je algemene regels kunt vinden waarin je kunt lezen hoe het moet. Het is instructief die eens door te nemen. Heel leuk om te lezen, hoe wikipedia dat heeft gedaan. Ze nemen je stap voor stap mee langs een aantal onderwerpen waar een goed lemma aan moet voldoen.
Neutraliteit
Wat mij interesseert, is hoeveel belang men hecht aan onpartijdigheid, of zoals WIkipedia het benoemt: neutraliteit. Een bericht op wikipedia hoort neutraliteit uit te stralen. Er zijn natuurlijk onderwerpen waarover controverses bestaan. In dat geval hoor je de afzonderlijke discussielijnen allemaal gelijke aandacht te geven. Er op onpartijdige wijze over te schrijven.
Praktische tips voor de schrijver over neutraliteit
Het aardige is dat Wikipedia daar allerlei suggesties geeft hoe je op een zo objectief mogelijke manier kunt schrijven (en hoe niet). Dan gaat het om het type woorden waarin je iemands mening omschrijft.
Wel: "Hij is van mening dat ... en hij is de mening toegedaan dat..."
Of "Het ene standpunt luidt...".
Niet: "Hij claimt dat..."
Niet: "Hij durft te beweren dat... "
Bij de eerste manier van omschrijven houd je je eigen mening voor je en laat de lezer zelf bepalen bij welk van de standpunten deze zich het meest thuisvoelt. Bij de tweede manier van schrijven, is het enigszins suggestief (claimt) tot behoorlijk duidelijk dat je als schrijver weinig op hebt met dat standpunt.
Wikipedia is dus niet een plek voor pleidooien (tenzij in een neutrale omschrijving van iemands pleidooi naast tegenwerpingen die in hetzelfde debat gebruikt worden).
Wat ik ook een aardige aanbeveling op Wikipedia vind: als je twijfelt of je stuk misschien als een eenzijdige mening gezien kan worden, dan zijn er alternatieven, andere plekken waar je je werk eerst kunt voorleggen. Bijzonder!
Zie ook: de Wikipedia
Snelcursus
ANDERE BLOGPOSTS
Ik steun Wikipedia!
Ik steun Wikipedia!
De Wikimedia Foundation, de stichting zonder winstoogmerk achter Wikipedia, heeft vandaag het begin van haar jaarlijkse wereldwijde fondsenwerving aangekondigd. Het is de hoop dit jaar 16 miljoen dollar op te halen bij donateurs van over de hele wereld. Dankzij deze bijdragen kunnen Wikipedia en de Wikimedia zusterprojecten gratis beschikbaar blijven voor iedereen. Donaties vormen de verreweg belangrijkste bron van inkomsten voor de stichting.
Een nevendoel van de Foundation is om meer actieve vrijwilligers te werven. Zodra de financiële doelstelling is gehaald, wordt daar de nadruk op gelegd.
Toevallig begon ik in september zelf met een stuk op Wikipedia aan te passen (over bookcrossing...). Eerst nog wat voorzichtig. Want wie ben ik om zomaar een encyclopedie te gaan zitten aanvullen van achter mijn computer. Maar dat is nu juist het idee: dat veel vrijwilligers, ieder met de eigen kennis, samen een verzameling kennis bij elkaar kunnen brengen. En dat deze kennisbank voortdurend blijft ontwikkelen. Ieder kan een nieuw onderwerp toevoegen en er een informatief stuk over schrijven (een lemma). Anderen kunnen verbeteren, of commentaar leveren (waarna je zelf verbetert).
Wikipedia is eigenlijk de grootste vrijwiligersorganisatie van de wereld. Wel ondersteund door een kleine kern van betaalde krachten. Maar verder bestaat het vooral uit een netwerk van vrijwilligers met vertakkingen in landen over de hele wereld.
Ik heb de eer mee te mogen werken aan deze campagne. Het is een interessante fundraising campagne, omdat er - net als bij de productie van lemma's - door heel veel vrijwilligers over de hele wereld aan mee wordt gewerkt. Er is wel een behoorlijk doordacht concept aan ten grondslag. Voor Nederland wordt de actie gecoördineerd door de Vereniging Wikimedia Nederland. Meer lezen over deze vereniging kan op hun eigen wiki.
Ik heb nu eigenlijk geen tijd om veel te schrijven. Later meer.
BLOGPOSTS en een lemma:
Wikipedia lemma over bookcrossing
Zwerfboek gevonden!
Foto van Bookcrossing wild release #2
Een nevendoel van de Foundation is om meer actieve vrijwilligers te werven. Zodra de financiële doelstelling is gehaald, wordt daar de nadruk op gelegd.
Toevallig begon ik in september zelf met een stuk op Wikipedia aan te passen (over bookcrossing...). Eerst nog wat voorzichtig. Want wie ben ik om zomaar een encyclopedie te gaan zitten aanvullen van achter mijn computer. Maar dat is nu juist het idee: dat veel vrijwilligers, ieder met de eigen kennis, samen een verzameling kennis bij elkaar kunnen brengen. En dat deze kennisbank voortdurend blijft ontwikkelen. Ieder kan een nieuw onderwerp toevoegen en er een informatief stuk over schrijven (een lemma). Anderen kunnen verbeteren, of commentaar leveren (waarna je zelf verbetert).
Wikipedia is eigenlijk de grootste vrijwiligersorganisatie van de wereld. Wel ondersteund door een kleine kern van betaalde krachten. Maar verder bestaat het vooral uit een netwerk van vrijwilligers met vertakkingen in landen over de hele wereld.
Ik heb de eer mee te mogen werken aan deze campagne. Het is een interessante fundraising campagne, omdat er - net als bij de productie van lemma's - door heel veel vrijwilligers over de hele wereld aan mee wordt gewerkt. Er is wel een behoorlijk doordacht concept aan ten grondslag. Voor Nederland wordt de actie gecoördineerd door de Vereniging Wikimedia Nederland. Meer lezen over deze vereniging kan op hun eigen wiki.
Ik heb nu eigenlijk geen tijd om veel te schrijven. Later meer.
BLOGPOSTS en een lemma:
Wikipedia lemma over bookcrossing
Zwerfboek gevonden!
Foto van Bookcrossing wild release #2
woensdag 10 november 2010
Eindredacteur onthult
Ik ben pas gestart in een nieuwe vrijwillige functie bij mijn favoriete ondernemersnetwerk, Entre Femmes. Entre Femmes is een netwerk voor vrouwelijke ondernemers in de regio Utrecht. Het netwerk bruist, is goed georganiseerd, er zijn veel zzp-ers lid van maar ook MKB-ers. En veel branches zijn vertegenwoordigd. Altijd leuke mensen te ontmoeten. Entre Femmes heeft een e-magazine voor leden-nieuwtjes. En een papieren blad.
Ik ben onlangs eindredacteur geworden van het papieren blad, de Entre Nous. Voor de zomer al werd ik gebeld door de vorige eindredacteur. Ik heb er al een vergadering opzitten, nog onder haar 'bewind'. En we hebben overleg gehad hoe het allemaal werkt.
Deze week was de deadline voor mijn redactie om stukken in te leveren. En begon het echte werk als eindredacteur. Leuk werk. Leuker dan ik gedacht had. Jaren lang heb ik studenten begeleid bij het schrijven van scripties, en daarbij veel aanwzijgingen gegeven over correct Nederlands, stijl, argumentatiestructuur. En als onderzoeker tips en adviezen uitgewisseld met collega's. Dat was wel andere koek natuurlijk, meer formeel taalgebruik, andere onderwerpen. Toch een leuke voorbereiding.
Deze week bleek hoe anders zo'n blad is. Het onderwerp natuurlijk. Hoe ondernemers denken en spreken over hun werk. Deze week kwamen er allerlei stukjes binnen. En dan even snel aanwijzingen leveren. Ja leuk, maar het is nog te lang. Mooie column, maar ik mis iets. Wat heen en weer praten (of mailen) en dan de schrijver weer even aan de slag. En dan het resultaat terugkrijgen. Ja, dat is het! Gelukt. Mooier geworden. Zo leuk.
Deze keer, bij dit nummer, is het extra leuk. Het onderwerp van het blad sluit aan bij het thema van de eerste bijeenkomst na verschijnen. Een bal masqué. We hebben gekozen om te schrijven over de verborgen talenten van de leden. En daar komen toch leuke verhalen uit.
Nee, ik ga nog niks verklappen over die verborgen talenten. Het mag nog even spannend blijven!
Ik ben onlangs eindredacteur geworden van het papieren blad, de Entre Nous. Voor de zomer al werd ik gebeld door de vorige eindredacteur. Ik heb er al een vergadering opzitten, nog onder haar 'bewind'. En we hebben overleg gehad hoe het allemaal werkt.
Deze week was de deadline voor mijn redactie om stukken in te leveren. En begon het echte werk als eindredacteur. Leuk werk. Leuker dan ik gedacht had. Jaren lang heb ik studenten begeleid bij het schrijven van scripties, en daarbij veel aanwzijgingen gegeven over correct Nederlands, stijl, argumentatiestructuur. En als onderzoeker tips en adviezen uitgewisseld met collega's. Dat was wel andere koek natuurlijk, meer formeel taalgebruik, andere onderwerpen. Toch een leuke voorbereiding.
Deze week bleek hoe anders zo'n blad is. Het onderwerp natuurlijk. Hoe ondernemers denken en spreken over hun werk. Deze week kwamen er allerlei stukjes binnen. En dan even snel aanwijzingen leveren. Ja leuk, maar het is nog te lang. Mooie column, maar ik mis iets. Wat heen en weer praten (of mailen) en dan de schrijver weer even aan de slag. En dan het resultaat terugkrijgen. Ja, dat is het! Gelukt. Mooier geworden. Zo leuk.
Deze keer, bij dit nummer, is het extra leuk. Het onderwerp van het blad sluit aan bij het thema van de eerste bijeenkomst na verschijnen. Een bal masqué. We hebben gekozen om te schrijven over de verborgen talenten van de leden. En daar komen toch leuke verhalen uit.
Nee, ik ga nog niks verklappen over die verborgen talenten. Het mag nog even spannend blijven!
woensdag 3 november 2010
Blogstilte... en hoe ik weer op gang kom
Waarom nou die blogstilte? Ik was druk. En ik had vakantie. En ik ben gestopt met een project waar ik heeel veeeel zin in had, maar waarin de samenwerking niet wilde vlotten. En dan schiet het bloggen er ineens bij in. En twitteren ook een tijdje. Twitterstilte is tot daar aan toe. En dan niet te lang. Een weekje of zo. Blogstilte kan best voor een maandje. Maar nu moet het maar eens uit zijn!
Bloglezen
Intussen las ik wel af en toe de blogposts van anderen. Vooral die van Karin Ramaker, aka met-k.com. Soms was het zo raak. Zo schreef ze een mooie blogpost over samenwerken. Dat dat soms zo vanzelf kan gaan. En hoe waardevol dat is. Zij kan mooi schrijven over van alles, van het dagje passen op een kind, via meetings organiseren, netwerkbijeenkomsten waar van alles gebeurt, ontmoetingen, het opzetten van een meetingplace in Den Haag tot (natuurlijk!) stukken over bloggen. Hoe je onderwerpen kunt kiezen. Hoe ze er les over geeft. Wat het voor haarzelf betekent. Dat je er persoonlijk in mag zijn. Alles bij elkaar een heel mooi blog van Karin. Dat mag wel eens gezegd.
Ga maar eens kijken. Een leuk voorbeeld is hoe Karin Ramaker haar blog gebruikt om input te vragen voor een project. Zoals zij op haar blog vraagt naar: Wat is het beste advies dat je ooit hebt gekregen?
Bloglezen
Intussen las ik wel af en toe de blogposts van anderen. Vooral die van Karin Ramaker, aka met-k.com. Soms was het zo raak. Zo schreef ze een mooie blogpost over samenwerken. Dat dat soms zo vanzelf kan gaan. En hoe waardevol dat is. Zij kan mooi schrijven over van alles, van het dagje passen op een kind, via meetings organiseren, netwerkbijeenkomsten waar van alles gebeurt, ontmoetingen, het opzetten van een meetingplace in Den Haag tot (natuurlijk!) stukken over bloggen. Hoe je onderwerpen kunt kiezen. Hoe ze er les over geeft. Wat het voor haarzelf betekent. Dat je er persoonlijk in mag zijn. Alles bij elkaar een heel mooi blog van Karin. Dat mag wel eens gezegd.
Ga maar eens kijken. Een leuk voorbeeld is hoe Karin Ramaker haar blog gebruikt om input te vragen voor een project. Zoals zij op haar blog vraagt naar: Wat is het beste advies dat je ooit hebt gekregen?
Abonneren op:
Posts (Atom)