Enigszins belegen is de magnolia wel. Daarom past deze foto bij de vorige blogpost over belegen woorden. En de foto past bij het heden (de lente), ik wacht immers op het uitlopen van de knoppen in mijn eigen tuin. En daarbij is vlak voor het raam ook een magnolia. Die ons het genoegen doet elk jaar twee keer te bloeien. Eerst in de lente. En dan weer later in het jaar.
Dit beeld is mij dus lief. Ik hoef geen snode plannen te smeden om bij anderen een tak te stelen uit de tuin. Of een buurman of buurvrouw te paaien met een praatje en een aardigheidje om mij zo'n mooie tak af te staan.
Zie nu heb ik mijn geadopteerde woord alweer gebruikt.
En bovendien het woord dat ik ook graag had geadopteerd: genoegen. De lente, de tijd van dit soort stille genoegens. De openbrekende knoppen. De vogels die een nieuw geluid laten horen. Je kunt gewoon horen dat de lente eraan komt. Zelfs als je blind was, en niet kon zien dat de dagen lengen. Zelfs als het nog dagelijks (nachtelijks?) vriest, hoor je overdag de eerste tekenen dat de lente komt.
Nu nog snode plannen smeden om naar buiten te kunnen en meer van dit moois te spotten.
En bij voorkeur zoonlief of andere lief mee te nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten